Gili Meno 2 gerepareerd

Gili Meno 2

21 april Ana's Warung
De accomodatie (Ana's Warung) waar ik verblijf is leuk, een klein bungalowtje op een verhoging gebouwd in Sasak stijl met een 2-puntig rieten dak. Een balkonnetje, een slaapkamer en een badkamertje van natuursteentjes van onder tot boven.
Er zijn 4 van deze huisjes, 2 kleine zoals die van mij en 2 grotere. Ze liggen 50 meter van de zee af en als je op het terrasje zit kun je het ruisen van de zee horen. Een heerlijk geluid.
Ik hoop dat ik hier vanavond zonder kikkergekwaak, verkeers- en Moskee geluiden in viervoud, kan slapen, maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan.

Ik heb trouwens nog een grappig verhaal. Ik ben er achter wie 'Oskar' is.
Een meisje van het personeel hier vertelde me vanmiddag over het vervoer hier op het eiland, dat dat allemaal met de Oskar ging.......en toen begon me ineens iets te dagen.

Zeg in heel gebrekkig Engels maar eens 'horsecar' haha Waarschijnlijk heeft de chauffeur bedoeld dat ik voor het laatste stukje wat ik moest lopen naar de haven de cidomo kon nemen, het paardenkarretje.....de oscar ! Dat hij me af zou kunnen zetten waar deze karretjes zich wachtend op de klanten verzamelen. Soms kun je je wel heel erg vergissen.....

22 april Ana's Warung Gili Meno
Vanmorgen wakker geworden met hoofdpijn en misselijk. ik hoop geen migraine want die pilletjes heb ik voor deze 3 dagen niet meegenomen. Zou het het biertje zijn wat ik gisterenavond na bijna een maand geheelonthouding heb gedronken? Als dat zo is dan drink ik geen bier meer. Niet dat het moeilijk is hier om geen bier of iets anders alcoholhoudends te drinken want alcohol is op Lombok nergens te koop en is alleen in heel sommige bars voor goudgeld te krijgen. Het biertje van gisteren was nog relatief goedkoop in vergelijking wat het elders kost, hier was het 30.000 rupiah, iets minder dan 3 euro.
Hier op de Gili's is alcohol in alle restaurants en bars te krijgen.

Ik wilde na het ontbijt gaan snorkelen en nam aan dat de hoofdpijn door het water wel minder zou worden. De jongen van hier vroeg mij of ik voor of na het ontbijt wilde gaan. Hij adviseerde mij vóór het ontbijt want dan zijn er nog niet zoveel boten. Ik heb geen masker of snorkel maar hij kon die mij wel lenen.
Voordat je in het diepere stuk zee komt moet je eerst een rif over wat bij eb droog ligt. Nu lag het onder water maar het was zo ondiep daar dat het niet gemakkelijk ging om daar over heen te komen. Door de scherpe koraal daar kun je er niet overheen lopen en ben ik er op handen en voeten maar een beetje overheen gekropen, steeds omgegooid door de kleine golven.
In het diepere stuk was het prachtig. Een compleet andere wereld. Allerlei vreemdsoortig begroeide rotsachtige heuvels , planten en grote ronde dingen, het leken wel reuzen boleten en andersoortige hobbelige reuzen paddestoelen zonder steel. Een veld zwarte bolletje met heel veel lange sprieten en een soort lichtgevende ogen en daartussendoor zwemmend ontelbare soorten vissen. Prachtige kleuren en modellen. Dit is een super mooi mega aquarium.
Er zitten ook schildpadden en ik hoopte dat ik die ook een zou zien, maar helaas, ik heb er geen mogen ontdekken. Misschien morgen dan kan ik nog wel een keer gaan.
Vanmiddag sprak ik een meisje die ook was gaan snorkelen en die had er wel een gezien, een van ongeveer 80 cm groot. Te gek, dat lijkt me prachtig.

Na het ontbijt heb ik een rondje om het eiland gelopen. Ruim een uur doe je erover als je niet stopt. Ik ben wat langer weggeweest omdat ik nog in de zee ben geweest op een mooi strandje en foto's heb gemaakt. Sommige stukken geven het bounty gevoel, maar andere stukken zijn minder mooi.

23 april Gili Meno.
Vannacht was er opnieuw een gigantisch onweer en toen ik dat aanhoorde was ik bang dat het de volgende morgen zo'n slecht weer zou zijn dat ik niet kon gaan snorkelen, maar dat viel mee. Een voorzichtig zonnetje tussen de wolken had de lucht 's morgens weer opgeklaard.
Het zit er helaas al weer op. Vanmiddag ga ik weer terug. Het was heerlijk hier te zijn. De relaxte atmosfeer, de aardige mensen zoals Peter de Australische eigenaar die samen met zijn Indonesische vrouw Ana dit heerlijke verblijf hier heeft opgezet. Het personeel is ook uitermate vriendelijk en geïnteresseerd. Ze vinden het altijd leuk om een praatje te maken en sommigen spreken goed Engels. Andere wat minder, maar het maakt niet uit, desnoods met handen en voeten, maar je komt er samen altijd wel uit.
Ik vind het jammer om weer terug te gaan. In Stanley is het ook fijn, maar ik hou zo erg van het geluid van de zee voor me en de rust hier. Het enige niet natuurlijke geluid hier zijn de motoren van de voorbij varende motorbootjes.
Ik besef echter wel dat als je hier langer dan een kleine week blijft je je waarschijnlijk wel zult gaan vervelen.

Precies voor mijn homestay is naar men zegt het rif het mooiste. Daarom worden hier op een dag een aantal snorkelexcursies in zee gedropt. Gelukkig een eindje uit de kust en heb je er geen last van. Je ziet alleen hier en daar een mierenhoopje hoofden in de zee. 20 minuten later klimmen ze weer op de boot en varen ze weer weg.
Vanmorgen heb ik weer gesnorkeld. En......jawel, tussen de ontelbare vissen zelfs een schildpad gezien ! Mooi !
Ik wilde niet teruggaan voordat ik er een gezien had. Ik was al een tijdje rond aan het kijken en had bijna de moed opgegeven toen ik ik de verte ineens een hele grote vis zag. Althans, dat dacht ik. Ik dacht nog "wauw, dat is een grote !"
Toen ik dichterbij kwam bleek het tot mijn verrassing een zwemmende schildpad te zijn van ongeveer 60 cm groot. Yes ! m'n geduld was beloond en mijn wens verhoord. Prachtig om de zien zoals hij daar op z'n gemak met z'n vinpoten op en neer zwaaiend rond aan het zwemmen was.
Zo, nu kon ik teruggaan, missie volbracht en zelfs meer dan dat. Op de zwemtocht terug nog een toegift van de meest mooie gekleurde vissen die mij soms met een hele school omgaven.
Geweldig was het, dit had ik niet willen missen.

Vanmiddag om 3 uur gaat de boot weer terug. Ben me geestelijk al aan het voorbereiden op dit spektakel. Schijnbaar is de middagboot naar het vasteland wel minder druk dan de heengaande boot in de morgen. We zullen zien......

Om 2 uur mijn spullen bij elkaar gepakt, iedereen gedag gezegd en teruggelopen naar de haven. Kaartje gekocht voor de boot terug. Dit kost omgerekend 1,40 euro. Dezelfde afstand op de heenweg kost 2 euro, vreemd, maar ik vraag me inmiddels niet zoveel meer af, er is hier wel meer vreemd ;-) Deze keer beter voorbereid, slippers in de tas, op blote voeten en al meer 'ervaren' op de boot geklommen. Eenmaal het touw los van een paaltje aan de haven leek het erop dat dit een meer relaxte oversteek zou worden dan de heenreis. We zaten nu met ongeveer 30 personen op de boot terwijl het er heen 55 waren (heb geteld). De manden met goederen waren nu leeg en in elkaar gestapeld en namen dus veel minder plaats in en ook allerlei andere goederen gaan natuurlijk alleen maar op de heenvaart naar de Gili eilanden in de boot mee omdat de eilanden zo bevoorraad worden.
Ik kon m'n voeten dus kwijt en zelfs m'n tassen op de grond zetten in plaats van op mijn schoot, ik zat niet tegen iemand aangepropt én ik zat op een droog stukje bank. Wat een ongekende luxe. Ik kon me ontspannen en genieten van het boottochtje.

Maar al snel ontstond er een hoop gedoe op de boot. Een op en neer geroep tussen de oudere grijze man met snor - de bootsman - bij de motor aan de ene kant van de boot en de jongen die het anker op moest halen aan de andere kant van de boot. Zo'n 75 meter de haven uit schommelde de boot nogal en draaide hij alle kanten op. Het leek wel of ie onbestuurbaar was en even later zag ik wat mensen over de rand kijken en zag ik heel ondiep stenen. Zou hij nou vastgelopen zijn? De jongen bij het anker stond als een razende aan het ankertouw te trekken, maar er gebeurde niet veel. Ondertussen een hoop geroep van de bootsman en de ankerjongen en meegekakel van een paar inheemse oude vrouwen, maar wat er nou precies aan de hand was begreep ik nog niet helemaal. De motor pruttelde af en toe een beetje en dan weer niet. Vreemde situatie, maar opeens had ik door wat de reden voor deze commotie was; het anker zat vast ergens tussen de grote stenen op de bodem. De boot draaide alle kanten op, maar het anker kwam niet los. En die jongen maar trekken uit alle macht.
Het duurde de bootsman aan de motor duidelijk te lang, er moest iets gebeuren want we waren zo al ruim 15 minuten naar alle kanten draaiend op en neer aan het gaan. Plots gaat ie staan, trekt z'n blouse uit en duikt in het water met een blik van 'actie moet er komen !'
Een van de mannelijke passagiers sprong op het plateautje van de anker jongen en samen trokken ze hard aan het touw. Toen het anker eindelijk met behulp van de motorman die in het water lag los schoot was ook de spanning van het ankertouw plots weg en viel de behulpzame meetrekkende passagier ineens achterover bij een andere jongen die ook op het plateautje zat op schoot. Was wel een komische situatie deze consternatie.
De bootsman klom weer aan boord, starte de buitenboord motor en we konden varen. Een half uur ongeveer naar de overkant.

Toen we daar aankwamen ging het weer niet allemaal zo soepel. Op het teken van de bootsman gooide de ankerjongen het anker weer uit. Dat wordt normaal ongeveer 100 meter uit de kust uitgegooid aan een lang touw, dan vaart de boot nog een stukje door en wordt hij op het zand waar de boot opvaart aan de andere kant met een touw aan een paaltje vastgelegd. Dan ligt de boot dus eigenlijk ik de lengte aan 2 kanten vast tussen 2 touwen.
Echter, op de een of andere manier lag het anker niet goed, de bootsman en de ankerjongen leken wel twee erg onervarenen. De boot was nog maar 10 meter verwijderd van het zand, iedereen was al op aan het staan om uit te gaan stappen, vaart ie ineens met een rotvaart weer achteruit want het anker moest weer opgehaald worden. Waarom? Geen idee. Misschien was het anker iets te vroeg uitgegooid en dan haalt de boot het strand niet. Volgens mij schaamde die jongen zich rot toen ie onder roepende bevelen van de bootsman zo snel als ie kon weer aan het ankertouw stond te trekken om het binnen te halen.
Allee dan maar, op een andere plek, volgens mij bijna op dezelfde plaats het anker weer uit. Nou nou, eindelijk kon de boot binnenvaren zoals het moest.
Ondertussen moeten de passagiers die in de buurt zitten van een binnenboord hangende autoband die bevestigd is aan een touw dat aan de zitbank geknoopt zit, deze over de rand gooien, zodat de band als stootkussen tegen de andere boten kan dienen.
Het bij uitvaren binnenhalen wordt ook door de passagiers gedaan.
Terwijl iedereen gaat staan om van boord te klimmen komen er onverwachts als toegift nog 2 flinke golven water overboord zodat 3 passagiers kletsnat zijn. Ik ben blij dat ik er zonder natte kleren vanaf kom en ben ook blij als ik weer met m'n voeten in het water op vaste grond sta. Hoera! Alles nog droog!

Meteen als ik op het droge stap wordt ik omgeven door een zwerm vervoer aanbiedende jongens "transport?" "You need taxi?" "Transport to Mataram, Sengigi, airport, cheaper than taxi !" "only 100.000 to Senggigi !" en nog veel meer van dit soort geroep. Ik blijf ondanks hun overredingskracht maar gewoon nee schuddend doorlopen en besef dat ik weer terug ben in de hectische wereld waarin iedereen hier z'n best doet een graantje mee te pikken om wat inkomsten te vergaren.
Maar deze keer wil ik een beetje gewoon vervoerd worden en loop de 800 meter wel naar een gewone taxistandplaats die ik op de heenreis al gezien had. En het kan misschien een paar euro goedkoper, maar voor 13 euro een rit van 40 km in een airconditioned gewone officiële taxi is nog steeds niet zo heel erg duur en wel zo relaxt en bòvenal snak ik even naar wat minder spannend vervoer.