Met de bemo naar de massage

Massage

Vrijdag 17 april

Het weer is vandaag wat bewolkt maar niet zodanig dat er regen dreigt. Ik wil graag het achterland een beetje bekijken en wat foto's maken. Met de fiets die weliswaar niet bepaald comfortabel is kan ik in ieder geval wat verder weg dan alleen loopafstand.
Helaas zijn de meeste wegen erg druk, maar na hier wat geïnformeerd te hebben is me een rondje op de kaart aangewezen wat iets rustiger zou zijn.
En inderdaad, een stukje terug op de hoofdweg en dan rechtsaf kon ik een rondje door het achterland tussen de zee en de bergen fietsen.
Een mooie route met hier en daar wat rijstvelden waar mensen getooid met die typische hoeden, model rijstveld, met hun voeten tot de enkels in het water aan het werk zijn. Veel koetjes die hier en daar vaststaand aan een ketting aan het grazen zijn.
Wat me opvalt is dat overal rommel ligt, soms gewoon langs de weg en vaak op verzamel vuilnisbeltjes die je overal tegenkomt. Ik neem aan dat dit regelmatig verbrand wordt, een lekker uitzicht is het in ieder geval niet. Het bederft vaak echt de natuur. Wat dat betreft zijn er toch erg veel landen waar het de mensen geen bal interesseert of hun leefomgeving opgeruimd, schoon of mooi is.
Tussen deze rotzooi zie je dan allerlei soorten magere kippen rondrennen die hun kostje op deze plaatsen bij elkaar scharrelen. Ook de vele loslopende honden zoeken hier iets eetbaars.
In de dorpjes zie je verschillende schooltjes, de kinderen dragen allemaal een uniform en het lijkt erop dat elke school een ander uniform heeft.
Ik heb een paar mooie foto's gemaakt en helaas was ik al snel weer op de doorgaande route waar het verkeer weer om je oren suist.

Ondertussen had ik bedacht dat ik wel eens zin had in een massage. Dat kost hier niet veel. Voor een uur tussen de 8 en 10 euro. Op het strand, waar je heel de tijd door locale vrouwtjes aangesproken wordt met "massage ?, massage?" zal het nog wel minder kosten, maar ik heb niet zoveel zin om op een smoezelig matrasje ten aanzien van iedereen op het strand door een vrouwtje op haar knieën gemasseerd te worden. Dat veroorzaakt bij mij namelijk bij voorbaat een gevoel van profiteren van mij en onderdanigheid van degene die masseert. Voor hun inkomsten zou het waarschijnlijk wel een goede daad zijn, maar het voelt voor mij niet goed.

Ik had niet zoveel zin om weer zo'n eind te fietsen want het is opnieuw erg warm vandaag ondanks de bewolking en dan kom ik onaangenaam bezweet bij de massagesalon aan en dat lijkt me niet zo lekker. Daarom de bemo genomen.
Het busje wat voor mij stopte zat achterin al helemaal vol met locale mensen dus ik mocht naast de bestuurder plaatsnemen. Bijzonder om te zien hoe de bestuurders cabine eruit ziet. Alles compleet tot letterlijk op de (electrische) draad versleten. Een dashboard heeft er in de jonge jaren van het busje misschien wel ooit ingezeten, maar dat is er denk ik al heel wat jaren geleden door rottigheid uitgevallen. Rondom de stuurkolom zag je alle elektrische bedrading die zo'n busje heeft open en bloot zitten. Een radio die waarschijnlijk ooit ingebouwd heeft gezeten stond los op een enorme geluidsbox. Ja van herrie houden ze wel in dit land.
De chauffeur met 2 tanden in z'n mond en nog niet eens zo oud, vroeg me "you like music ?" Jawel hoor, ik like music. Ik zou niet durven zeggen dat ik het niet like, want dan zou hij de luid schallende radio misschien af zetten en dan wordt de situatie een beetje minder relaxt.

Als iemand uit wilde stappen kloppen ze op het raampje tussen de cabine en het passagiersdeel en dan stopt ie meteen. Ik weet niet of hier ook haltes zijn, ik denk het niet, heb ze nog niet gezien.
Men loopt dan naar het altijd openstaande raampje en geeft de chauffeur een geldbriefje. Ik neem aan dat iedereen al weet wat het kost.
Het grappige was dat hij alle geldbriefjes die hij kreeg in z'n linkerhand hield. Een hele stapel. Ik keek zo af en toe eens sluiks naar rechts of hij het ondertussen niet ergens opborg, maar volgens mij bestond er geen geldlaatje of doosje of zoiets. Ik zou eigenlijk ook niet weten waar hij zoiets neer zou moeten zetten want een dashboard was er dus niet, alleen 2 stoelen, een stuur en een radio. De stapel in z'n hand waarmee hij ook het stuur vasthield werd dus steeds dikker. Hoogstwaarschijnlijk was de totale stapel niet heel veel waard want papiergeld vertegenwoordigt hier nauwelijks waarde. Voor 20 cent bestaat al een briefje.
Ik vroeg me echt af waarom hij dat geld wat hem vaak in propjes of een klein rolletje aangereikt werd, heel de tijd in z'n hand hield. Misschien wilde hij meteen de totale opbrengst van het begin tot het einde van de rit tellen of zo?

Ik was de laatste passagier die uitstapte in Senggigi en hij draaide daarna meteen om en reed de weg weer terug.
Van Mariska de Nederlandse die bij het zwemmen was had ik een adresje gekregen waar zij altijd kwam en waar het goed was volgens haar. Ik kwam aangelopen en meteen sprongen er 4 meisjes op om mij mee naar binnen te nemen. Met één van de meisjes ging ik een trap op naar boven en daar stond een hele rits massagetafels op een rijtje, het gordijn aan een gordijnrail zoals om een ziekenhuisbed zorgde voor de privacy.
Een vreemde situatie, ik voelde me net zoals je je misschien in een "huis van plezier" zou kunnen voelen. Tenminste, zo zou ik me dat voor kunnen stellen. Enigszins gênant vond ik het wel. Maar ja, hier is het allemaal heel gewoon en normaal en met die gedachte dwong ik mezelf om te ontspannen en te genieten van de massage.
Het was fijn en na afloop glom ik als een aal hoewel ze me nog wel met een dun laken afgedrukt had.

Op de terugweg nog even een heerlijke watermeloen juice gedronken bij een café met internet (het internet is hier helaas nog steeds niet gemaakt) want ik wilde toch graag even m'n mail zien, een berichtje naar huis sturen en een verhaaltje plaatsen op m'n blog.
Thuisgekomen meteen onder de douche zodat ik weer fris ben en nu even relaxen op m'n buitenbed en even de belevenissen van vandaag opschrijven.