Sesaot en de regen

Sesaot en de regen

Zaterdag 2 mei

Vandaag zijn we met een paar mensen van het complex naar Sesao geweest. Mijn gezelschap woont hier al langer en was er al vaker geweest en het zou zeer de moeite waard zijn omdat het een van de mooiste plekjes hier in de buurt is. Een mooi bos met een rivier waar je in kan zwemmen.
We waren met z'n zessen, 3 Europeanen, 2 van hun Indonesische vrienden, 2 Indonesische kindjes, een jongen en een meisje van beide 7 jaar en ikzelf.
We pasten allemaal in een grote gehuurde auto en gingen op weg met redelijk goed weer. Hoe het de rest van de dag verloopt weet je hier toch niet - hoewel er op de meeste dagen 's middags wel wat buien zijn - dus we hoopten maar dat het goed zou blijven.

Onderweg zijn we gestopt bij een waterwerk wat hier ooit door Nederlanders is aangelegd. Interessant om te zien dat ons landje zelfs hier in het binnenland van Lombok zich ooit nog met 'watermanagement' bemoeid heeft.
Er pal naast, tegen de rivier, bevindt zich een hindoe tempel waar we snel een kijkje wilden nemen. We stonden voor een zijpoort van de tempel naar binnen te kijken - dwz binnen de ommuring want het is een openluchttempel - toen we gewenkt werden door een paar ceremonieel aangeklede mannen die daar aanwezig waren. Om niet onbeleefd te zijn gingen we naar binnen en werden uitgenodigd om plaats te nemen op een overdekt houten platform waar de mannen op zaten om offers te maken voor een ceremonie die elke maand bij volle maan gehouden wordt. Deze keer was het een speciale uitgebreide ceremonie die één maal per jaar plaats vindt in de maand mei. Mijn vrienden spreken allemaal Indonesisch dus het was leuk dat we alles konden begrijpen van wat de mannen vertelden.
Heel de openlucht tempel was versierd met bloemen, kleine, van bladeren gevlochten offermandjes gevuld met kleine bloemetjes en kleurige met gouddraad geborduurde kleden. De hele dag door komen er prachtig aangeklede hindoes om offers te brengen, wierook aan te steken en te bidden. Het ruikt er helemaal zoet-kruidig van de brandende wierook.

Na het uitwisselen van wat informatie en beleefdheden hebben we onze weg weer vervolgd.
Een stukje verder van de doorgaande weg af naar links via een bospad met grote kuilen en plassen verder naar onze bestemming. We werden in de door de enorme kuilen op en neer schuddende en hotsende auto bijna zeeziek. Het was duidelijk dat dit geen weg was die onderhouden werd voor doorgaand verkeer.
Toen we er waren moesten we nog een stuk door een heuvelachtig bos lopen om bij de rivier te komen. Het was bijna een sprookjesbos, allerlei soorten bomen en struiken, cacaobomen, koffiestruiken, mangobomen en vooral heel veel kaarsrechte, rijzige mahoniebomen, waarvan het te hopen is dat die niet gekapt worden.
Het beoogde doel, een prachtig plekje aan de rivier, was bijna niet te bereiken. Een geweldig stuk natuur, redelijk ongerept waar een ongeveer 6 meter breed riviertje met stroomversnellingen, kleine watervalletjes en schoon helder water doorheen slingerde.
In het bos zag ik hier en daar mini kleine hutjes waar frisdrank, snoep en saté verkocht werd. Markus, de eigenaar van het complex waar ik woon, was ook onderdeel van ons gezelschap. Hij is hier al vaker geweest en vertelde dat we straks na het zwemmen in een van de hutjes saté zouden gaan eten. Een van de vorige keren dat hij hier was maakte hij mee dat het saté vrouwtje niet voldoende vlees had voor hun onverwachte bezoek, waarna ze meteen in het bos rond is gaan rennen om nog ergens een kip bij z'n lurven te pakken, zodat er alsnog genoeg saté zou zijn.
Die saté ziet er hier overigens anders uit dan in Nederland. Daar krijg je meestal stokjes met 3 of 4 behoorlijke stukjes vlees eraan. Hier zijn het stokjes die volgeregen zijn met stukjes redelijk hard geroosterd vlees van minder dan 8 mm groot en zonder de ons bekende satesaus. De stokjes op een bordje met wat oranje-bruin gekleurd sap waar je meteen de rijst die in bladeren gekookt is in kunt dopen. Heel anders, maar wel lekker en pittig gekruid.

Na een uurtje op ons mooie, maar wat onhandige plekje op wat gladde schuine rotsblokken aan en in de rivier vertoefd te hebben begon de lucht weer dreigend grijs te worden en moesten we snel maken dat we terug gingen want als het gaat regenen kom je er niet meer weg.
Het rotsige pad wat ongeveer 2 meter boven de rivier langs een redelijk stijle en begroeide wand loopt is zeer onregelmatig, overwoekerd met planten en niet breder dan 40 cm. Bij elke stap moet je goed kijken waar je je voeten neerzet om niet weg te glijden en in de rivier te plonzen. En ik had natuurlijk weer mijn rugzak met camera, dus ik was nogal fanatiek voorzichtig om niet met rugzak en al in de rivier terecht te komen. Ik gebruikte de wat steviger uitziende planten als houvast en leek wel een aap zoals ik daar bijna op handen en voeten voortkroop.
Elke keer als ik een stap zette en houvast zocht om niet weg te glijden op de glibberige nattige rotsen, verdwenen m'n voeten in de zich tussen de rotsige stenen bevindende modder. Ik heb m'n slippers maar uitgedaan want die werden zo natuurlijk ook steeds gladder door de bruine modder die tussen m'n tenen omhoogkwam.

Terwijl we om reden van de dreigende regen snel terug gingen richting het bos begon het al te druppelen en zodra dat begint is het meteen raak. De rotsrichel werd door de regen nog gladder dan op de heenweg en daardoor de uitdaging om niet in de rivier terecht te komen nog groter.
Tijd om ons aan te kleden hadden we niet en de terugtocht door het bos moest daardoor in badkleding. Het had trouwens ook absoluut geen zin om je weer aan te kleden want je zou toch meteen weer kletsnat zijn en dan kun je dus beter je badpak of zwembroek dragen.
Inmiddels werd het de zondvloed. Ik heb al heel wat regen gezien sinds ik hier ben, maar wat er nu uit de lucht viel was onbeschrijfelijk, dit was wel de ergste en langste hoosbui die ik hier tot nu toe meemaakte

Om niet helemaal weg te spoelen hebben we toch maar even geschuild in een van de hutjes in het bos, een karkas van bamboepalen met wat half vergaan plastic zeil erover. Het 'dak' ving de ergste regen op maar het water sijpelde door alle gaatjes en gaten toch nog naar binnen, dat begon met druppels, maar werden al gauw straaltjes. Onder dat zeil bleef je dus ook niet droog, maar wat maakte het nog uit, natter konden we toch niet meer worden.
Toen de regen even wat minder hevig was maar het einde ervan nog lang niet in zicht, zijn we zo snel als mogelijk verder teruggelopen in het bos, eerst nog op m'n blote voeten omdat m'n slippers zodanig nat waren dat ik er steeds vanaf gleed, maar de takjes en steentjes onder m'n voeten werden zo pijnlijk dat ik daardoor erg voorzichtig moest lopen en dat schiet niet erg op. Bij zo'n harde regen wil je echter wel graag opschieten dus toch de glijdende slippers maar weer ter bescherming onder m'n voeten gedaan. Al glibberend heuveltjes op en af tot we aangekomen waren bij het "saté hutje".
Er waren meer van deze hutjes in het bos, alleen was er nu geen klandizie. Er was niemand behalve ons groepje. Zondags schijnt het hier wel erg druk te zijn met locale mensen. Toeristen komen hier niet, het is een plek die onmogelijk te vinden is en zelfs veel locale mensen kennen dit wonderschone stukje natuur niet.

Bij de hut was een provisorische overkapping van zeil waar we onze kleding weer aan konden trekken. Doordat de grond nat was, wijzelf klets en kletsnat en onze spullen inmiddels ook bijna doorweekt, was dit een heikele klus, maar het lukte. Iedereen was een beetje 'vochtig' maar we konden overdekt zitten op een ook met zeil overdekte bamboe vlonder die 30 cm boven de grond gemaakt was zodat het regenwater er onderdoor kon lopen. De zijkanten waren open maar om de regen iets tegen te houden waren daar schots en scheef een paar rieten matten voor gehangen die helaas niet tot helemaal beneden reikten. Het opspattende water kwam zo dus toch nog naar binnen.
Daar zaten we als een stel op het droge geredde verzopen katten met 6 man en 2 kinderen op de grond van de vlonder van 2 X 2 meter en werden door de vreselijke en aanhoudende regen en de half open zijkant weer natter, terwijl we in de rook van het houtvuurtje op onze saté zaten te wachten.
Het op haar hurken zittende barbecuende vrouwtje is waarschijnlijk wel meer regen gewend, ze maakte zich in het geheel niet druk en zorgde al wapperend met een stukje karton dat het vuurtje niet uitging. Branderig stinkende rookwolken die gedeeltelijk ook onze schemerige verblijfplaats binnenkwamen waren het gevolg. Daarbij de hele scène en het niet aflatende geraas van de regen op het zeildak veroorzaakte werkelijk een bizarre situatie
Het was wel het ultieme gevoel van survival en verbondenheid en ondanks onze verre van comfortabele toestand was de sfeer prima terwijl we door het donkere bos en het donkere weer in redelijk donker onze maaltijd zaten te eten.
We keken uit op het pad wat op de heenweg nog droog was, maar in korte tijd veranderde in een stromend riviertje.
We hebben er ruim een uur gezeten, maar het hield niet op met regenen en omdat we inmiddels toch weer redelijk nat waren maakten de laatste 100 meter naar de auto ook niet veel meer uit en zijn we na "trimakassi" (dankjewel) vertrokken.

Onderweg terug naar huis waren er verschillende overstromingen te zien. Stukken weg die compleet onder water stonden en waar de auto's en brommers hoog water opspattend, langzaam doorheen reden en naast een aantal huizen een paar overlopende riolen waardoor het modderige water met grote kracht naar boven gestuwd werd.
Doordat de weg zo vol plassen staat kun je de gaten in de zijkant van het slecht onderhouden wegdek niet zien en we zagen 2 meisjes op een brommer in de berm gelanceerd worden. Zij reden waarschijnlijk door een van die onzichtbare kuilen waardoor de brommer onbestuurbaar werd en deze inclusief zijzelf met een vaartje op de grond van de natte modderige berm terechtkwam. Ik schrok ervan, maar gelukkig mankeerden ze niets. Het was wel erg jammer van hun mooie witte met bloemen en sjerp versierde sarongs die ze waarschijnlijk droegen op weg naar het offeren bij de tempel vanwege de volle maans ceremonie. Erg sneu, maar zo te zien hadden ze allebei de slappe lach toen ze naast hun gevallen brommer in de berm hingen.