Dag 5 en 6

Dag 5
De lava van de kraterreeks, de spleetvulkaan Lakagigar, waar we vandaag heen gaan, (de Laki kraters) verwoestte vele kilometers goede landbouwgrond. De uitbarsting die begon in 1783 duurde 7 maanden ! Er ontstond een enorme spleet van 27 kilometer waaruit lava stroomde.
Deze uitbarsting geldt nog steeds als de zwaarste in de wereldgeschiedenis. 20% van de bevolking stierf als gevolg van de uitbarsting en de rampen die erop volgden. Ook zo'n 11.000 koeien, 190.000 schapen en 28.000 paarden vonden de dood
Onderweg naar de krater hebben we oneindig uitzicht op een bizar landschap van metershoge, met lichtgroene mos begroeide lavaheuvels. Op veel plaatsen heel grof en puntig en op andere plaatsen lijken het wel allemaal kleine en grote lichtgroene schapen met zwarte koppen die dicht tegen elkaar aanstaan.
Na een fikse klim naar de top van de grootste krater hebben we een fantastisch uitzicht over de lange kraterrij, het is een fenomenaal uitzicht.

Rijdend door de groene hooglanden verderop hebben we nog een zij uitstapje naar een (weer) fantastische waterval, de Fjadrargljufu. Weer zo'n onuitspreekbare naam. Een diepe groenzwarte canyon met de rivier stromend in de diepte, zo mooi ! De stijle rotsen van de canyon lijken wel rechtopstaande historische draken.

Onze chauffeur vertelt buiten alle zeer interessante informatie regelmatig leuke verhalen. Al hotsend en butsent over de weer onverharde weg vertelt hij het verhaal van Olvie.
Olvie is een oude man die rijdend door de hooglanden met z'n bus altijd zo langzaam vooruitkomt dat z'n passagiers er ongeduldig van worden. Op een gegeven moment roep een van de mensen in de bus " hé Olvie we worden ingehaald door een koe" waarop Olvie antwoordt "if you are in a hurry then ask her for a ride" !

Onze bus is dan wel geen luxe maar hij is wel heel sterk. Hij trekt, zij het met wat moeite, stijle onverharde weggetje omhoog en we zijn er ook al heel wat stromende riviertje mee overgestoken. Hij doet dus goed werk.
De hoofdweg rondom IJsland is een verharde 2-baans weg, zodra je echter van de hoofdweg het binnenland inrijdt zijn de wegen niet meer verhard en hoe verder je komt hoe smaller en slechter ze worden. Vandaag zijn we op de 100 km absoluut eenzame binnenland die we tussen de hooglanden en het vulkanische gesteente gereden hebben, welgeteld één tegenligger tegengekomen en dat is maar goed ook want de wegen zijn precies net zo breed als onze bus, dus waar moet je elkaar passeren ? Die ene jeep reed ons toevallig net voorbij op een stukje waar hij uit kon wijken, maar anders ?

Dag 6

We vervolgens onze reis naar het oosten via de hoofdroute aan de zuidkant. Links van de weg zien we een onafgebroken rij verticale rotsformaties en overal komen over de rand smalle watervalletje naar beneden. Ontelbaar zijn hier het aantal grote en kleine watervallen, het is echt een land van water, héél véél water !
Onderweg heeft onze IJslandse reisleider weer een mooi overgeleverd IJslandse saga verteld. De meeste overgeleverde verhalen gaan hier over geweld, wraak en eer, meest gewelddadige verhalen en volgens Havær èchte waarheid :), je krijgt er in deze omgeving wel een beeld bij. Het leven is hier door de eeuwen heen zeer hard geweest als je alleen al denkt aan alle rampjaren door de hevige vulkaanuitbarstingen die hier hebben plaatsgevonden en dan komt daar nog het barre klimaat bij en de weinige delen waar je op IJsland een bestaan kunt opbouwen.
Bodemerosie is een grote boosdoener en er zijn over het land verspreid honderden kilometers bedekt met lava door alle erupties, land waar je ook niets mee kunt doen.

Vanmiddag hebben we een prachtige boottocht gemaakt op een ijsbergenmeer Jökulsárlon, een uitloper van een enorme gletsjer die helaas elk jaar een stuk verder smelt waardoor er een lagune ontstaat waar afgebroken stukken van de gletsjer in drijven richting de zee. Het zijn prachtige ijsschotsen in de kleurschakeringen wit blauw en zwart. Het zwart komt van de lavagruis en neergedwarrelde zwarte stofwolken wat er in de loop van de eeuwen tijdens diverse vulkaanuitbarstingen opgevallen is en het blauw door de verschillende lichtschakeringen.
Het was armoe lijden, we waren door de constante regen tijdens een eerdere wandeling in de middag allemaal al heel nat en tijdens de boottocht werden we alleen nog maar natter, 2 capuchons op, handschoenen aan (die na 5 minuten al doorweekt waren) en verplicht zwemvest aan. We konden elkaar nu bijna helemaal niet meer herkennen. Inmiddels ken je de kleur van ieders jas maar met de oranje eenheidskleur van de zwemvesten zagen we er allemaal hetzelfde uit.
Maar mooi was het wel, nat en koud, maar zeker de moeite waard