Rondje Lombok 3, dag 4 en 5

Tetebatu/Kuta vrijdag 22 mei/zaterdag 23 mei

Vannacht gelukkig niet geplaagd door ongedierte in m'n kleine, primitieve hutje. Dit soort huisjes zijn altijd ergens open, vaak onder het dak waar dan wat houten spijlen zitten, maar geen glas. Ik had hier geen klamboe en een matras op de grond en dacht 'als er dan maar niets op m'n bed kruipt', maar het viel mee, of ik heb het niet gezien terwijl ik sliep.
Na het ontbijt m'n weg vervolgd richting het zuiden waar Kuta Lombok mijn bestemming is.
Het was dit stuk wel wat problematisch om de weg te vinden. Ik heb het toch maar een aantal keren gevraagd en ben zelfs nog een keer een stukje voorgereden door een Indonesische vrouw die ook een eindje dezelfde richting op moest.
De omgeving is weer erg mooi en de route gaat grotendeels door de rijstvelden en aanplanting van andere gewassen. De bergen laat ik achter me en de wegen zijn daardoor ook wat minder bochtig. Dat schiet dus wel wat meer op. Het zwerfvuil waar ik in een van mijn eerdere verhalen over sprak zie ik aan deze kant van het eiland bijna niet meer. Ook in het noorden was dat al veel minder.

Als het grootste deel van het aantal te rijden kilometers er op zit, rij ik ineens tegen de kust, de zee komt tevoorschijn en omdat het hier weer wat heuvelachtiger is zie ik regelmatig hele mooie uitzichten over de hier enorm grillig gevormde rotskust.
Ik arriveer in Kuta en ik zie dat het strand hier heel lichtgeel van kleur is en de zee aquamarijn blauw. Het dorp is een aaneenschakeling van kleine souvenirwinkeltjes, uithangborden waar duik- en surflessen aangeboden worden en veel goedkope slaapgelegenheden. Een laid-back sfeer met veel jonge mensen met surfboarden. De surfmogelijkheden zijn hier schijnbaar bijzonder goed.

Ik zoek m'n hotel voor vannacht en breng m'n spullen weg. Daarna kijk ik rond in het dorp waar ik iets te eten kan krijgen want ik heb honger. Eetgelegenheden genoeg en ik vind een tafeltje in een restaurantje waar ook wat locale mensen zitten. Meestal is dat wel een garantie dat het eten goed is.
Als ik ga zitten zie ik achter de tafel waar ik ga zitten een aantal vrouwen op de grond zitten die allemaal een stapel sarongs en andere kleden bij zich hebben. Ook houdt er zich een groepje heel jonge kinderen op die armbandjes verkopen. Een aantal van deze kinderen vanaf ongeveer 5 jaar was ik al eerder tegengekomen toen ik door het dorp liep.
Ook een jongetje met een karton met armbandjes. Hij sprak mij aan op straat. "Hello, how are you? I'm okay, thank you.
What's your name? My name is Lucy. Hello Lucy, my name is Jerry. Oh Jerry, how are you ? Not so well because business is very hard these days, no one wants to buy my bracelets"
Kun je het je voorstellen? Een jongen van een jaar of 8 met zo'n ingestudeerd verhaaltje. Heel veel meer Engels kent ie waarschijnlijk niet, alleen zijn intro praatje en getallen om over de prijs te onderhandelen. Ik vond het best een beetje sneu voor het mannetje.

Maar goed, terwijl ik in dat restaurant op m'n eten zat te wachten kon ik de vrouwen goed bekijken die achter mijn tafeltje op de grond zaten. Ze hadden een tafel in het vizier waar 4 rijkere Indonesische vrouwen en 4 mannen zaten te eten. Waarschijnlijk hebben ze hun koopwaar aangeboden en hebben de vrouwen die aan het eten waren gezegd dat ze na het eten naar hun kleden en sarongs zouden kijken. En dan gaan die verkoopsters niet weg, die wachten dan gewoon tot ze klaar zijn met eten. Op de grond met de stapels doeken om zich heen.
Ik zou er een beetje zenuwachtig van worden als ik zo moest eten, maar die vrouwen helemaal niet, die aten rustig en op hun gemak hun eten op en negeerden de wachtende vrouwen volkomen.
Zodra de laatste etende vrouw klaar was en haar vingers afgespoeld
had in een kom water op tafel leek het wel of er een startschot gegeven was. De verkoopsters die inmiddels met z'n vijven waren stonden snel op en over de tafel en op de schoot van de vrouwen die nog aan de tafel vol vuile met etensresten bedekte borden zaten, werden legio doeken uitgevouwen en getoond. Het was een aparte situatie zo in deze setting. Maar ik zag dat de verkoopsters niet voor niets gewacht hadden, elk van de 4 vrouwen kocht minstens 6 doeken en een vrouw wilde allemaal dezelfde en daarvoor werd steeds een van de jongste verkopende vrouwen op een brommer weggestuurd omdat ze zoveel dezelfde niet bij zich hadden.
Toen ik m'n eten op had waren ze nog niet klaar en ik denk dat het een uitstekende dagopbrengst was voor de sarong verkoopsters.

Het aantal kinderen wat er rondloopt om spullen te verkopen is niet normaal. Toen ik gisterenavond in een restaurantje zat om te eten heb ik in 45 minuten tijd bijna 10 kinderen moeten zeggen dat ik niets wil kopen. Het lijkt wel een zwerm bijen 's avonds. Er stopt dan een brommer voor het restaurant met een man of vrouw voorop en dan gaat het kind wat achterop zit de eetgelegenheid binnen (die zijn overigens allemaal open aan de voorkant, geen muur, raam of deur) en loopt met een karton met armbandjes alle tafeltjes lang om te proberen deze te verkopen. Weinig mensen hebben interesse dus het kind loopt weer naar buiten klimt weer op de scooter en gaat zo naar het volgende restaurant. Vijf minuten later gaat dat weer precies hetzelfde met een ander kind. Soms komen ze ook 2 kinderen samen vanaf de donkere straat gelopen. En dan moet je je voorstellen dat de meeste niet ouder zijn dan ongeveer 8 jaar.
Ik zag ook een meisje van hooguit 12 jaar die zelf op de scooter kwam. Ze stopt, zet motor uit, stapt af en loopt naar binnen. Doet haar rondje met de tekst "please do you want to buy? I need a book for school". Gaat weer naar buiten en verdwijnt weer op de brommer. Alles met een houding alsof ze minstens 18 jaar is.

Overigens rijden hier heel veel kinderen op een scooter, de jongste die ik gezien heb, schatte ik 8 jaar. Echt absurd. Ik hoorde zeggen dat 80% van de scooterrijders geen rijbewijs heeft en ook een heel deel van de autorijders. Dit geeft niet veel vertrouwen als je je in het verkeer begeeft.

Vanmorgen ben ik eerst in Sade geweest, dit is een traditioneel Sasak dorpje wat nog origineel in stand gehouden wordt. Wel een beetje toeristisch, maar toch interessant om te zien. Mooie huisjes met rieten daken en een vloer van aangestampte koeienmest. Die vloer lijkt net van beton zo hard en je ruikt in ieder geval geen koeien. De muggen wel denk ik want de gids vertelde dat in deze huizen vanwege de vloer geen muggen komen. De steegjes tussen de huizen zijn niet bestraat en smal en zoals overal op Lombok speelt het leven zich voornamelijk buiten af. Ook zitten er een aantal vrouwen voor de ingang van hun huisje te weven.

Na deze dorpsbezichtiging terug naar het hotel om m'n spullen op te halen. Ik wilde langs de kustweg van het zuiden terugrijden en dan meteen nog naar twee - naar men zegt - mooie stranden gaan.
Deze stranden waren inderdaad heel erg mooi. Beide in een met rotsen omgeven baai en het vooral het eerste strand was zo mooi dat je je in het paradijs waande. Een bijna verlaten strand met alleen wat plaatselijke kinderen die in het water speelden. Het aantal toeristen op één hand te tellen. Wit zand met water zo doorzichtig en blauw, helderder bestaat niet. Het is jammer dat ik geen foto kan maken van de complete baai, een luchtfoto zou een grote ronde kom met een smalle opening naar zee laten zien.
Lekker even in dit uitnodigende warme water gezwommen en een beetje opgedroogd. Daarna begonnen aan de terugreis.

Deze keer ben ik wel een aantal keren fout gereden, maar ook hier kreeg ik weer ongevraagde hulp van plaatselijke mensen.
De laatste 20 kilometer kreeg ik als toegift nog een flinke regenbui, maar gelukkig had ik een regencape dus heel nat ben ik niet geworden.
Inmiddels ben ik weer terug 'thuis' en ik ben heel erg blij dat ik dit uitstapje van een aantal dagen gedaan heb. Ik heb gezien dat Lombok fantastisch mooi is. De plaats waar ik deze 2 maanden verblijf is niet echt in het mooiste deel van Lombok maar het voordeel hier is wel dat je enorm centraal zit en alles wat je eventueel wilt zien goed te bereizen is.