Rondje Lombok

Rondje Lombok

Senaru, dinsdag 19 mei
Om niet alleen de westkant van het eiland te zien heb ik een soort "Lombok Tour" bedacht. Naar horen zeggen zou het eiland zoveel meer te bieden hebben en dan zou het erg jammer zijn als ik hier 2 maanden ben om niet de rest ook te bekijken.
De vervoersmiddelen zijn hier echter niet allemaal 'very easy' dus het is niet zo eenvoudig om een rondreisje Lombok te plannen. Georganiseerde tours zijn over het algemeen wel mogelijk, maar dat zijn dan meest dagtours. Dan ga je op en neer en zit je op zo'n dag meer in een bus dan dat je wat ziet. Je ziet dan alleen het doel en verder rij je overal aan voorbij. Dan zou je nog een taxi kunnen nemen, die zijn niet heel duur, maar voor grotere afstanden ook geen optie.
Daarom heb ik een brommer gehuurd en een rondje met een aantal overnachtingen gepland. Dan kan ik het eiland in een paar stukken verdelen en hoef ik niet steeds terug, maar kan ik verder reizen. Ook kan ik dan stoppen waar ik wil om foto's te maken.

Mijn Zwitserse vrienden die ik hier heb leren kennen en die hier wonen hebben hun dochter op bezoek en zij willen mijn eerste doel, de rijstvelden in het noorden en de Senaru watervallen aan de noordkant van de vulkaan Rinjani ook graag bezoeken.
Het eerste deel van mijn kleine trip zullen zij mij dus vergezellen. Erg leuk, want met meer is altijd gezelliger. Bovendien kennen zij de omgeving daar een beetje en hoef ik me ook geen zorgen te maken dat ik de weg niet vind.
De weg vinden is hier niet altijd gemakkelijk want je ziet zelden een richtingsbord en ook de dorpen hebben geen plaatsnaam aanduiding als je ze binnenrijdt. Soms zie je boven de ommuring van een school een groot bord met de naam van de school met in hetzelfde stuk tekst de naam van het stadje of dorpje vermeld en kan je zo gokken waar je bent. Wat dan echter verwarrend kan zijn is dat je uit de vermelde tekst niet goed op kunt maken wàt de naam van de school is en wàt de naam van het dorp. Dan kan het ook nog voorkomen dat de school een aantal kilometers buiten het dorp staat en je dus het dorp al lang weer uit bent.
De weg vragen is ook geen goed idee want ook al weten ze de weg niet, ze willen niet graag zeggen dat ze het niet weten en sturen je dus altijd een kant op, ook al is het de verkeerde.

Dinsdagmiddag zijn we na de brommerrit van ruim 5 uur aangekomen bij mijn eerste verblijfplaats "Rinjani Mountain Garden"
Onderweg hebben we gelukkig even de benen kunnen strekken tijdens een een koffiestop bij Vera, een Chinese vrouw die ik ken via Markus en die de Zwitsers ook kennen. Vera heeft een prachtig huis aan het strand en verhuurt ook mooie b&b kamers. Haar huis is precies op het midden van de rit van vandaag en zo kwam dat precies goed uit.
Het was wel even lekker van de brommer af te zijn want zo'n eind brommeren is redelijk vermoeiend. De wegen zijn niet overal heel erg goed en je moet je daarom erg concentreren op waar je rijdt.

We werden ook nog aangehouden voor een grote politiecontrole. Iedereen werd van de weg afgeleid. Ik werd er wel even zenuwachtig van want in Nederland mag ik brommer rijden, maar omdat de brommers hier meer dan 100cc motoren hebben vallen ze onder de motoren en moet je dus eigenlijk een motorrijbewijs hebben.
In Nederland had ik bij de ANWB wel een internationaal rijbewijs geregeld maar bij categorie A geen stempeltje natuurlijk omdat ik been motorrijbewijs heb.
Ik moest rijbewijs en papieren van de brommer laten zien. De laatste hadden we gelukkig de dag ervoor nog gecontroleerd en die papieren waren in orde.
Met stalen gezicht en een beetje bibberige handen gaf ik ook het internationale rijbewijs en dacht, als ie iets te zeggen heeft dan hou ik me maar van de domme.......Maar gelukkig, met een zeer vriendelijke glimlach gaf de politieman me mijn papieren weer terug en zei dat het oké was. Ik vroeg nog maar eens voor de zekerheid "Can I go? Everything okay?"
Ja hoor, alles was oké, pfff...ik slaakte een onzichtbare zucht van verlichting en was blij dat ik weer verder mocht. Hoe dit nu kan weet ik ook niet, misschien heeft ie gewoon niet goed gekeken of stonden m'n stempeltjes iets te hoog zodat het een beetje onduidelijk was of ze bij A, B of de rest hoorden. Ik weet het niet, belangrijkste was dat we verder konden rijden.

De weg die het grootste deel langs de kust voert is erg mooi. Een deel had ik al gereden toen we zondag de catemaran vaart hadden, maar nu moest ik nog een heel stuk verder. In totaal ongeveer 90 km rijden. Het laatste stuk waar een plaatselijke weg van de hoofdweg afbuigt richting de lodge was bijzonder mooi. Het asfalt was op veel plaatsen weg dus het was op sommige stukken slalom rijden tussen de kuilen. De weg liep door de rijsveldterrassen met op de achtergrond uitzicht op de Rinjani vulkaan. Een prachtige route.
De Rinjani Mountain Garden lodge ligt tussen de rijstvelden op 550 meter hoogte met een fantastisch uitzicht op de velden en in de verte de zee. Wat een mooie plek!
Mijn 'kamer' is een authentiek Indonesisch huisje zoals die hier vaak te zien zijn tussen de velden.

Woensdag 20 mei
Vandaag hebben we met een gids de Rinjani Garden wandeling gemaakt. Mijn oorspronkelijke plan was om de 3000 meter hoge vulkaan middels een 3-daagse tour te beklimmen, maar dat plan heb tot mijn spijt moeten laten varen want van meerdere locale mensen die hem beklommen hebben hoorde ik dat dit echt ont-zet-tend zwaar is en de meeste mensen het onderschatten. Degenen die niet echt getraind zijn en het toch doen kunnen vaak nauwelijks nog lopen als ze weer beneden zijn. Mijn knieën zijn door meniscus problemen niet mijn sterkte punt en ik heb geen zin om ergens op de helft af te moeten haken of de rest van een groep op te houden. Daarbij kost de excursie ook nog zo'n 250 euro en is dit denk ik een te groot investeringsrisico :)
Een mooi alternatief om toch iets mee te krijgen van de prachtige natuur hier is de wandeling die we vandaag maakten.
Twee Duitse jongens en een Oostenrijks meisje die hier ook logeren sloten zich bij onze groep aan en zo zijn we z'n zevenen met een gids op pad gegaan.

Het was absoluut de moeite waard, het eerste deel ging dwars door de rijstvelden. Dit was eigenlijk het moeilijkste en spannendste stuk van de tocht. Doordat de velden tegen de berg gesitueerd zijn, liggen de velden aan weerszijden van de kleine dammetjes op verschillende hoogte. Dit hoogteverschil is vaak 70 cm tot meer dan een meter. Als je dan over de ongeveer 25 cm brede aarden dammetjes loopt, die erg onregelmatig zijn en voor irrigatie doeleinden ook vaak onderbroken en ook nog overgroeid zijn met lang gras, zie je vaak de gaten niet. Glij je uit op de natte glibberige stukken of zet je één stap verkeerd en verlies je je evenwicht dan sta of val je ineens een meter lager. Dit overkwam mij dus ook een keer en een van de anderen ook. Ik had geluk dat het droog was waar ik terecht kwam maar het meisje dat ook weggleed door een onregelmatig stuk, stond tussen de rijstplanten tot haar knieën in het modderige water.
Hoe stijler de heuvel waartegen deze terrassen gebouwd zijn, hoe groter het hoogteverschil tussen de afzonderlijke velden. De velden liggen natuurlijk steeds horizontaal ivm de bevloeiing.

Ondanks de moeilijkheidsgraad was het prachtig, wat een mooie natuur hier !
Het deel door het bos om bij de waterval te komen was ook geen makkie en erg klimmen over stenige smalle paadjes, maar ook hier was het bijzonder mooi. Een zeer uiteenlopende vegetatie, grote hoogteverschillen en een indrukwekkende waterval. Het waren er 2 en het was nog een stukje lopen naar de tweede, maar het pad daarheen was gemakkelijk in vergelijking tot het eerste deel.
Bij deze waterval konden we ook in het ijskoude water baden. Niet recht onder de waterval want die is erg hoog en het water valt met zo'n kracht naar beneden dat je daar niet onder kunt staan. Wel in een van de uitlopers waar het water met masserende kracht doorheen komt.
Een geweldige wandeltocht met als gevolg waarschijnlijk behoorlijke spierpijn morgen, maar ik heb het er graag voor over.
Op de helling van de berg zijn overal stroompjes. Sommige zijn door de natuur gevormde beken en riviertjes, maar sommige waterafvoer gaat door een soort tunnels door de rotsen. In die tunnels zijn aan de zijkant lage, kunstmatige muurtjes gemaakt.
Een stuk van de terugweg hebben we 10 minuten door zo'n waterstroom in de tunnel gelopen. Een manshoge doorgang van 80 cm breed en pikkedonker. Om toch nog iets te zien had de voorste en laatste persoon een hoofdlamp op. Een rare ervaring om in zo'n smalle tunnel door een snelle waterstroom te lopen. Ik voelde me net in een of ander avonturenpark.

Toen we weer terug in het dorpje kwamen waar het tweede deel van onze wandeling vanmorgen begonnen was, zijn we opgehaald met de pick-up van de eigenaar van onze lodge. Het stuk terug lopen door de rijstvelden zou teveel van het goede geweest zijn.
Met 7 man en een dikke grote hond van hier die ook meegelopen was, passen we natuurlijk niet allemaal in de cabine en hebben we daarom in de laadbak gezeten. Net zoals hier veel inlandse mensen van het naar hun werk gaan.
Als er een project is ergens waar veel arbeiders tegelijk naar toe moeten, worden ze vaak vervoerd in een pick-up. Niet zelden heb ik zulke wagens voorbij zien rijden waar zeker 15 mensen achterop stonden. En niet dat ze dan langzaam rijden of zo ! Zitten kan niet met zoveel mensen tegelijk in zo'n bak dus om zoveel mogelijk mensen mee te nemen staan ze tegen elkaar aangeperst op de deze open laadbakken. Vaak zitten er dan ook nog een stuk of 4 boven op de bestuurderscabine. Waar ze zich aan vast houden? Geen idee. Erg eng om te zien.
Wat dat betreft hadden wij het luxe, we konden zitten op de vloer van de laadbak en het was een heerlijk afsluitend tochtje met een warm windje in de zon.