Indrukken van het dagelijks leven

Indrukken van het dagelijkse leven

Dinsdag 28 april. Montong en omgeving.

Vannacht heeft het heel de nacht geregend, het was vanmorgen om 10 uur pas droog en er is zoveel water gevallen dat de vijver voor mijn huisje bijna overstroomd is. Dus geen strand- of onderneemdag want de lucht ziet er zo grijs uit dat de regen er zo weer uit kan vallen.
Daarom maar een fietstocht gemaakt niet al te ver van huis en vandaag was IK de attractie. De dorpjes in het achterland van de hoofdweg zijn niet wat je noemt toeristisch. Ze zijn wel interessant om te zien maar niet erg mooi. Het is overal nogal rommelig en je ziet veel afval langs de straat. De mensen die grotendeels buiten leven omdat hun huisjes piepklein zijn en het altijd warm is, zijn meestal allemaal wel ergens buiten bezig of ze zitten met een aantal bij elkaar voor iemands huisje of stalletje te kletsen.
Je ziet zelden een vrouw die niets draagt. Het kan iets zwaars op het hoofd zijn, een bos gras op de rug, een kind op de heup, een mand in de armen, het is altijd wel iets.

Als je zo rondfietst kijken de mensen allemaal naar je, je bent echt een bezienswaardigheid. Ten eerste wordt er hier nauwelijks gefietst, hoofdzakelijk brommer gereden, dus dat valt al op en verder val ik hier, omdat er erg weinig toeristen in die dorpjes komen, meteen op als "witte". Bulas noemen ze hier de buitenlanders. Ik denk dat ik in een fietstochtje van ongeveer 2 uur wel 50 maal gegroet ben door de lokale mensen.
Ze roepen hello, ze zwaaien of knikken je vriendelijk toe. En de kinderen zijn helemaal enthousiast, die zijn dan ergens met een groepje langs de kant van de weg aan het spelen en ze zien je al van een afstand aankomen, dan roepen ze allemaal hello, hello en lachen en zwaaien. Als je dan terug hello zegt, dan zeggen zij het opnieuw en als je dan nog een keer zwaait dan hebben ze de grootste pret en vooral de kleine jongetjes, die lachen zo hard, dat je het gevoel krijgt dat je een aliën bent voor hen.
Dit is echt zò leuk al die vriendelijke mensen.

Je kunt je alleen niet voorstellen in wat voor bizarre omgeving ze vaak leven, althans....voor onze begrippen, voor hier is het normaal.
Wat me opvalt en aanzet tot denken zijn de enorme tegenstellingen, het is een land van absolute uitersten.
Je ziet een idyllisch stroompje water, een smal riviertje ergens......een kleine honderd meter verderop verandert dit watertje ineens in een stroompje wat je net zo goed een riool zou kunnen noemen, vol met afval, plastic zakken met vuilnis, ondefinieerbare troep en rotzooi.
Je ziet een mooi fotogeniek rijstveld.......en meteen ernaast een modderig erf, met olieplassen, auto- en brommeronderdelen en in verval geraakte
gereedschappen.
Langs de weg en in de velden grazen welvarend uitziende koetjes........en tegelijkertijd wordt je blik gevangen door een zwerfhond met een open wond van 10 cm doorsnee in het rond op z'n hals en kop of een grote snee ergens op z'n schouder.
Een brommer met 4 personen erop, de ouders met helm, de peuter die voorop staat tussen het stuur en de rijdende vader en de baby die tussen vader en moeder ingeklemd zit, beide kindjes het meest kwetsbaar, zónder hoofdbescherming.
Een mooi uitzicht op een prachtige baai met zandstrand.........terwijl op het punt van uitzicht de luidruchtige brommers en auto's aan je voorbij razen.
Een persoon in prachtige authentieke Indonesische kledij op een brommer die een in lompen gehulde kromme man op een compleet verroeste fiets voorbijrijdt.
Een hele grote dure witte SUV met geblindeerde ramen die achter een overvolle, meer dan sjofele paard en wagen blijft steken omdat ie hem niet ingehaald krijgt door het tegemoetkomend verkeer.
Het blijft me verbazen, dit is zo'n enorm verwonderlijke manier leven.

Ik denk dan ook weer aan de indrukken van afgelopen zondag toen ik ergens onderweg was.
Een aantal pick-ups met ongeveer 20 personen zittend en staand in de open laadbak, kleine busjes afgeladen vol met locale passagiers en op al deze busjes ook nog een stuk of 4 personen op het dak. Deze in verschillende opvallende kleuren geverfde busjes met namen als White eagle, Anaztazia, Sultana, Bowi wiwi, Pazja.......zijn onderweg naar een of ander religieuze herdenking
Een bemo rijdt voorbij met de spatborden bijna op de grond omdat er 6 vrouwen in zitten die naar de markt zijn geweest en aan de hoeveelheid gekochte etenswaren te zien voor minimaal een maand eten hebben ingekocht. Grote manden met groenten en weet ik wat allemaal nog meer in dat busje gepropt plus nog 4 grote tot de rand toe gevulde ronde manden bovenop de bus. Het busje ontploft bijna en de inhoudt stulpt naar buiten, hij kruipt tegen de berg omhoog en als ik het zie denk ik "haalt ie het of blijft ie steken op de redelijk stijle bult"

Maar liever dit overbeladen busje dan een van de cidomo's, de klingelende paarden koetsjes die hier ook als plaatselijk vervoer gebruikt worden. Een houten overdekte kar getrokken door een paardje in ponyformaat. Meestal erg magere beestjes die ook nog vaak kreupel lopen, het steekt in m'n hart als ik het zie. Afschuwelijk wat een dierenleed af en toe, vooral omdat ze er soms slecht uitzien, opgejaagd worden door een stok met een touw eraan die dienstdoet als zweep en ook nog heel vaak een compleet afgeladen kar moeten voorttrekken. Dat kan zijn met allerlei verschillende goederen, zakken volgepropt met kokosnoten of enorme balen rijst of een aantal enorme grote keien of 6 vrouwen, waar er hooguit plaats is voor 4 mèt nog eens grote hoeveelheden boodschappen van de markt, zoals net beschreven bij het busje wat bijna de helling niet opkwam.
Een vaak bizarre wereld die voor ons Europeanen bijna niet voor te stellen is.

Tijdens m'n fietstochtje van vandaag kwam ik nog iets bijzonders tegen.
Ik fietste voorbij een bouwplaats waar ze een nogal groot gebouw aan het bouwen waren. Bij ons wordt de cement op de verdieping gemaakt en verwerkt, of het wordt met slangen en spuitapparatuur naar boven gebracht. Hier ging het iets anders.
Het gebouw was nog niet in zo'n vergevorderde staat, de tweede, nogal hoge verdieping werd, zoals gebruikelijk hier, gestut door ontelbare bamboepalen. Er was vanaf beneden een soort trap gebouwd van houten platformpje van steeds een kleine meter hoog en breed.
Op elke "tree" (platform) stond een mannetje. Dus zo'n hele rits van een stuk of 6 van onder naar boven.
De d.m.v. een aggregaat aangedreven cementmolen die enorme rookdampen en herrie produceerde stond beneden. Steeds werden er uit deze molen emmers met cement gevuld die op dezelfde manier zoals heel vroeger wel eens brandjes geblust werden, aan elkaar doorgegeven werden. Loodzwaar moet dat zijn als je zo'n met cement gevulde emmer telkens weer aan moet nemen van iemand die lager staat dan jij en het weer door moet geven aan iemand die een stuk hoger staat dan jij.
Toch gaat het niet overal zo, ik heb ook in aanbouw zijnde hotels gezien die op een iets modernere manier gebouwd worden. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met het beschikbare geld wat erachter zit en ook zeker met de beschikbare tijd.
Vaak zie je huizen of andere gebouwen die maar half afgebouwd en zelfs inmiddels al weer vervallen zijn, dan is ineens het geld op of de regels voor vergunningen worden plotsklaps veranderd en dan kan er niet meer verder gebouwd worden.
Het is jammer dat het er dan zo bij blijft staan want de omgeving wordt er zo natuurlijk niet mooier op.
En het kan hier zo mooi zijn, prachtige stukjes natuur en mooie stranden kun je hier ook tegenkomen.