Gili Meno 1

Gili Meno 1
Dinsdag 21 april

Vroeg opgestaan vanmorgen, 7 uur, zodat ik om half 8 klaar zou zijn om een taxi langs de weg aan te houden om naar Bangsal te gaan. Dat is de haven vanwaar de boten naar de Gili eilanden vertrekken.
Mijn bestemming is Gili Meno waar ik 2 nachten zal verblijven. De andere eilanden die bij het groepje van 3 naast elkaar liggende eilandjes behoren zijn Gili Air en Gili Trawangan, dat zijn meer de party eilanden. Gili Meno is meer voor de rust en is het kleinste eiland. Er is daar geen gemotoriseerd vervoer en zijn geen wegen.
Ik liep al een stukje langs de weg maar zag nog steeds geen taxi komen terwijl er normaal toch meerdere voorbij komen.
In de verte zag ik wel een bemo naderen en aangezien ik om half 9 in Bangsal wilde zijn omdat ik nog een kaartje moest kopen voor de boot en deze om 9 uur vertrekt, kreeg ik een beetje haast.
Ik wilde namelijk niet te laat komen want de boot naar dit eiland gaat naar men zegt maar 1x per dag. Ik kon dan nu alvast een bemo nemen en in Senggigi mijn reis vervolgen met een taxi want daar staan er altijd een aantal te wachten. De afstand van mijn huis naar de haven van Bansal is ongeveer 40 km langs een zeer bochtige weg langs de zee.

Achterin zat de bemo afgeladen vol met vrouwen met grote manden met groenten dus ik mocht voorin naast de chauffeur.
Al rijdende vroeg hij in zeer gebroken Engels wat ik ging doen in Senggigi en vertelde dat ik daar een taxi wilde nemen naar Bangsal haven.
Naar Bangsal? Oh, maar daar kon hij mij ook wel naar toe brengen voor een special price. Ik was dan zijn privé passagier want normaal keert hij in Senggigi zijn bus weer om voor zijn normale traject Mataram - Senggigi.
Hij noemde zijn prijs. Ik verstond eerst niet goed wat hij zei, maar het zou altijd goedkoper zijn dan een taxi en wat maakte mij het uit waar ik mee ging, als ik er maar op tijd zou zijn. Nadat ik het nogmaals vroeg zei hij "a huntret tousant". Ik zei oké, altijd nog goedkoper dan een taxi, maar toen zei hij nadat ik met de prijs had ingestemd "a huntret twenty tousant......"
Nee, nee, je zei net hundred thousant (dat is iets minder dan 10 euro) en herhaalde het nog een keer voor de zekerheid gezien mijn inmiddels opgedane ervaringen. 100.000 naar de haven van Bangsal. Oké zegt ie 120.000. Wel verdikkeme! nee! 100.000 dat was afgesproken. Good good, dan breng ik je naar Oskar, not harbour. Oskar? Wtf is Oskar?
Yes Oskar, you understand? Not harbour. Nou nee, I don't understand en ik wil naar de haven voor de public boat en niet naar Oskar.
Ik weet dat er in de haven en schijnbaar ook in het dorpje daarvoor veel privé aanbieders zijn om mensen met een snelle boot naar de Gili's te brengen maar dat is altijd véél duurder dan de public boot, soms wel het tienvoudige of nog meer. Ik zag de bui al hangen en wilde niet dat hij mij naar een of ander vriendje met een boot zou brengen, zodat ik later alsnog een taxi moest nemen naar de haven en dan veel kans ook nog te laat zou komen.
Dus ik met klem en overtuiging nog 3x, voor het geval hij nog aan mijn wens twijfelde, gezegd en niet gevraagd dat ik naar de haven wilde to buy a ticket voor de públic boat en dat als hij dat niet zou doen ik uit zou stappen en alsnog een taxi zou nemen. Denk dat ie dat wilde voorkomen want dan ging hem een waarschijnlijk ongeveer halve dagopbrengt aan z'n neus voorbij.

Het probleem is dat vele inwoners, een aantal uitgezonderd, hier geen of maar een heel klein beetje Engels spreken. Nou sprak deze man wel een paar woorden, maar dan ook weer net te weinig om een voor twee partijen duidelijke conversatie te hebben.
Maar goed, we waren onderweg en ik hoopte maar dat het goed zou komen. Ongeveer een kilometer verder moest hij nog even een paar vrouwen een stukje van de weg afzetten bij een hutje aan het strand. Hij was daar erg aardig en behulpzaam door uit te stappen en mee te helpen de zware manden op het hoofd van de vrouwen te zetten. Ze leggen dan een in een rondje opgerolde shawl op hun hoofd en vervoeren daar vanalles op.
We moesten om bij de hutjes te komen dwars door een modderig veld hobbelen met grote kuilen vol water over een zandspoor.
Zoals iedereen hier draag ik meestal teenslippers en ineens heb ik een natte voet. Oorzaak ?.....er golfde een plens water door de bodem naar binnen. Gewoon een gat in de bodem dat ik door het water wat naar binnen kwam, nu voelde maar nog niet gezien had. Weer zo'n verrotte, half verroeste bemo, voor Nederlandse begrippen rijp voor de sloop, maar hier met nog een lang leven voor zich.
Waarschijnlijk had ik voor het busritje veel te veel betaald want normaal betaal ik voor ongeveer 8 km maar 50 cent en ik betaalde nu voor 40 km ongeveer 9 euro, maar het geld voor de rit gaf ik liever aan deze man - die in de onderhandeling over de prijs met een lach zei dat ie die 120.000 rupiah vroeg omdat hij honger had - dan aan een taxi chauffeur die z'n salaris elke week toch wel krijgt. Ik hoopte dat mijn geld hem dichter bij een nieuwe bus zou brengen. De mensen met de busjes zijn namelijk allemaal zelfstandig en het vervoersmiddel dus ook privé bezit.

Onderweg had het busje er veel moeite mee om de heuvels in de bochtige weg omhoog te tuffen en ik was blij dat ik in inmiddels de enige passagier was en er geen vrouwen met zware manden meer in zaten, want anders waren we denk ik blijven steken of achteruit gereden op een van de steilere stukken.
Hij schakelde dan terug naar de 1e versnelling en zei "quiet, quiet" en kroop stapvoets omhoog.
Ja, quiet ging het wel, zelfs zo quiet dat ik ongerust begon te worden dat we wel op tijd in de haven zouden zijn.
De weg was zo bochtig dat ik heel de rijd naar links of naar rechts gedrukt werd. Naar links tegen de deur leek me niet echt veilig. Als er al een gat in de bodem zat dan was er misschien ook wel een kans dat de deur het niet hield als ik er met mijn gewicht tegen aan zou leunen, dus ik hield maar krampachtig het handgreepje vast boven de deur om mijn evenwicht enigszins te bewaren en gokte erop dat dat niet af zou breken :)

Om de duur van de rit nog langer te maken ging hij ook nog tanken, niet bij een tankstation maar bij een stalletje langs de weg waar allemaal glazen of doorzichtige plastic flessen benzine verkocht worden. premium noemde hij het.
Je ziet die stalletjes heel veel en in het begin vroeg ik me af waarom ze toch zoveel van die flessen olie langs de weg verkochten totdat ik een keer een motor zag stoppen die met een trechter zo'n fles in z'n tank aan het leeggieten was. Ik dacht eerst dat het een soort rijst- of olijfolie was voor consumptie.
Op een gegeven moment stopt de chauffeur en begint een praatje met een andere bemo chauffeur aan de overkant van de weg. Hij staat naast z'n bus en heeft blijkbaar een lekke band.
Sorry zegt mijn chauffeur, maar ik moet hem even helpen, he's my friend. Oh nee, dat zal toch niet hè, dacht ik. Zul je meemaken dat hij hem gaat helpen een band te verwisselen, nou dan kan ik die boot wel helemaal op m'n buik schrijven en moet ik alsnog naar 'Oskar' wie dat dan ook moge zijn.
Maar gelukkig, hij kwam vrij snel terug want hij kon hem niet helpen en we reden verder. Beetje egoïstisch van mij maar ik wilde toch erg graag vandáág mijn boot halen.
Uiteindelijk net op tijd toch nog in de haven aangekomen. De laatste 800 meter moest ik lopen want daar mag geen gemotoriseerd verkeer komen en gaat alles met de paardenkarretjes, de cidomo's.

Kaartje gekocht en het blijkt dat ik me helemaal niet zo druk had hoeven maken want op mijn vraag hoe laat de boot zou vertrekken werd geantwoord "als hij vol is"
Ik wist echt niet wat ik me hierbij voor moest stellen, misschien een half uur wachten, misschien 2 uur? Hoe snel is zo'n boot vol en hoe ziet ie er überhaupt uit, ik zag alleen maar hele primitieve houten boten op het strand (de haven) getrokken liggen.
Tja, dan geef je je over en wacht je gewoon. Er zal echt wel een moment komen dat ie vertrekt. Ondertussen kon ik een beetje bekijken wat er zoal gaande was in de haven.
Er vertrok ook een boot naar een ander eiland. Een puntige, lange, houten boot, in verschillende kleuren geschilderd. Ongeveer 2,5 meter breed en 15 meter lang, open aan de zijkanten met een dak van zeildoek.
Aan de kant zag ik heel veel lokale mensen staan er er arriveerden er nog veel meer met de paardenkarretjes, allemaal met grote manden met allerlei goederen zoals etenswaren en groenten, grote zakken en dozen en weet ik wat ze nog allemaal bij zich hadden.
Deze manden werden door mannen in korte broek of met tevergeefs opgerolde pijpen - want ze werden toch nat - wadend door het water naar de boot gedragen. Hij werd helemaal volgestouwd en al die mensen (geen toeristen) moesten er ook nog bij. My God, echt hélemaal vol, ze hingen er in het begin van het wegvaren ook nog aan de buitenkant aan.

Na een half uurtje wachten begreep ik dat mijn boot ook zou vertrekken. Waar dan? Welke boot? Daar, de yellow boot wees iemand me waar ik het aan vroeg. Oké, goed dat ik het weet. Er waren al wat mensen aan boord aan het gaan. Het waren er net zoals bij die andere boot zoveel dat ik besefte dat ik niet moest treuzelen maar moest zorgen dat ik op die boot kwam als ik er nog bij wilde passen.
Eerst een meter of 6 eerst door het water en dan moest je met bijzondere behendigheid op de boot zien te klimmen. Niet echt handig met een rugtas met fotocamera en een reistas in je hand. Door het water waren m'n slippers natuurlijk ook uitermate glibberig en het was erg spannend om zonder in het water te vallen of je te bezeren aan de buitenboordmotor of de houten buitenkant met een flinke stap omhoog uit het water op een smal stukje hout ter grootte van een flinke voet "op te stijgen" en niet weg te glijden.
Daarbij waren de mensen die achter mij kwamen redelijk ongeduldig, want wat ik zelf ook al in de gaten kreeg, je moest snel zijn om nog ergens een plaatsje te bemachtigen op de houten bank in de lengte aan de zijkant van de boot. Via die houten bank moest je ook nog verder door lopen om ergens te kunnen zitten want het midden was volgestouwd met goederen en daar kon je dus niet lopen. Ook op die bank liep je nog steeds kans om uit te glijden want die was natuurlijk nat van alle natte voeten die er voor mij overheen gelopen waren en de boot schommelde ook nog op en neer.

En vól was ie, heel erg vol. Net zo erg vol als de boot die ik al had zien vertrekken en het was ook precies zo'n zelfde boot. Ook helemaal volgestouwd met voorraad voor het eiland. Ik zat tussen de pakken mie, de zakken rijst, de broden, de preien, de eieren, de in plastic verpakte ijshoorntjes enz enz. M'n voeten kon ik nog net ergens tussen frummelen en m'n tassen lagen op schoot. Het zweet liep in inmiddels in straaltjes langs m'n hele lijf.
Het was een gekrakeel van jewelste voordat iedereen zich ergens had neergezet en de boot schommelde nog steeds behoorlijk op en neer.
Hoe zou ik zonder een golf water over me heen veilig het eiland bereiken? Het vaartuig helde ook gevaarlijk over naar één kant en ik keek tevergeefs rond of er iemand was die het gewicht van mensen en lading tot een goede balans zou verdelen, maar schijnbaar was dit ook allemaal niets bijzonders. En zoals zoveel hier, het regelt zichzelf wel allemaal, of niet, haha.
Het leek er sterk op dat ik als enige tussen al deze locale mensen enigszins ongerust was.
De oversteek duurde ongeveer een half uur en ik was blij dat het weer goed was, want hoe gaat dat bij slecht weer??
Een uurtje na aankomst op het eiland heb ik alweer een ontzettende regenbui meegemaakt en ik zeg je, dan is de zee echt niet zo rustig. Nu viel dat relatief mee en waren er zelfs mensen die met een doek over hun hoofd zaten te slapen onderweg.

Ik had een aardig gesprekje met een jongen die naast me zat. Hij sprak goed Engels en ging naar Gili Meno om werk te zoeken. Hij verzekerde mij trouwens, al zou het slecht weer zijn, dat de 'captain' erg ervaren was.
Bij aankomst was het opnieuw een hele toer, maar nu om van de boot af te komen. Mijn slippers had ik nu alvast maar in m'n tas gedaan. Blote voeten waren toch handiger. Je moest 80 cm naar beneden van de boot afspringen in het water dat tot net over m'n knieën reikte en dan weer door het water een aantal meters naar de kant lopen.
Ik hoopte dat ik niet door een zwaai van mijn reistas die ik met een schouderband schuin omgehangen had mijn evenwicht zou verkiezen toen ik eraf sprong want ik wilde mezelf en de tassen erg graag droog houden.
maar niets van dat alles, ik ben goed aan wal gekomen en kan mijn wandeltocht naar mijn verblijf aanvangen.
Het eiland is een verademing, zo'n rust! Geen verkeer want dat is hier verboden, er zijn geen wegen alleen zandpaden. Het ontbreken van verkeer is wel even heerlijk. Als je een taxi wilt dan is het een paardenkarretje, maar ik heb hier geen taxi nodig, je kunt hier in een groot uur het hele eiland rondlopen.