Mataram verkennen

Mataram, zaterdag 18 april

Vannacht lag ik helemaal stijf, met bonzend hart wakker geschrokken in m'n bed. Een ontzettend krachtige donderdag van het onweer was de oorzaak. Enorm wat een klap! ik dacht m'n huis breekt doormidden en volgens mij was het ook ongeveer recht boven mij.
Gisterenavond waren we met een paar mensen naar een restaurantje geweest en toen we na het eten naar huis brommerden regende het al en hadden we alweer voor de zoveelste keer deze week een plensbui op onze kop.
Vannacht is die regen alleen maar toegenomen en werd het uiteindelijk noodweer. Nu regent het nog steeds en toch kan ik nog buiten onder het afdak zitten want de temperatuur is nog steeds aangenaam.
Vanmiddag hoorde ik van iemand hier dat meer mensen van het complex stijf rechtop in hun bed gezeten hadden van de enorme donderknal en ongeveer 20 meter van mijn huisje achter de muur van het complex is toen ook in een gebouwtje de bliksem ingeslagen. Het kan hier echt spoken.

Zo, ik heb mijn portie uitlaatgassen weer binnen, een rantsoen voor een hele week.
Mijn plan voor vandaag was om na de regen die in de loop van de morgen minder werd naar Mataram, de grootste stad op Lombok, te fietsen en daar een en ander te gaan bekijken.
De Mataram shopping Mall, de Pura Mayura, een Balinese hindoe tempel, de Cakra market, de grote nieuwe moskee aan de buitenkant en de haven van Ampenan.

Op een kaartje had ik een mooi rondje uitgestippeld waarbij ik op de heenweg zoveel mogelijk via kleinere wegen en tussen de velden wilde fietsen zodat ik wat foto's kon maken én, wat ik vooral belangrijk vond, de oorverdovende, drukke wegen kon vermijden. Ik hoopte niet te verdwalen want als je de weg vraagt hier sturen ze je meestal de verkeerde kant op.
In het begin ging het goed tot ik bij een soort Y splitsing kwam. Tja, die splitsing stond niet op m'n kaartje....helaas.....mijn kaart bleek duidelijk niet gedetailleerd genoeg. Na enige aarzeling koos ik voor rechts want Mataram ligt ook een beetje naar rechts en volgens mijn logica was dit de juiste weg. Na ongeveer 200 meter begon ik echter al te twijfelen want de weg werd steeds slechter en smaller en er verschenen steeds meer gaten en kuilen, het werd meer modder en zand dan asfalt. Tot ik bij een riviertje kwam waarvan het bruggetje wat hier en daar nog een klein stukje leuning had zo smal was dat een auto er niet over kon. Maar geen probleem, ik ben met de fiets en daar was ie nog breed genoeg voor. Ook kwam er af en toe nog een brommer over dus een helemáál verlaten weg was het niet.
Een mooi plekje en uitnodigend voor de eerste paar foto's. Toen ik m'n camera weer opgeborgen had en ik mijn inmiddels duidelijk verkeerde weg weer wilde vervolgen.....ik dacht ik kom vast wel weer ergens goed uit....stond er een brommer stil met 2 meisjes erop. Zij hadden mij foto's zien maken en vonden het waarschijnlijk vreemd dat een buitenlander daar tussen de zeker nièt toeristische dorpjes aan het fietsen was, die toerist moest duidelijk de weg kwijt zijn.
Ze hielden me aan en een van de meisjes vroeg mij in het Engels (ik heb gemerkt dat ze ervan uitgaan dat élke niet inheemse Engels spreekt) waar ik heen moest. Ik zei naar Mataram. Ohh, dan zat ik niet op de doorgaande weg en zou ik alleen maar velden en allerlei kleine dorpjes tegenkomen. Dat ik dat juist wilde zouden ze toch niet begrijpen en ik heb daarom maar geen poging gedaan dat uit te leggen. Ik kon volgens haar beter "zo en zo" rijden want dat was beter. Ze snapte volgens mij haar eigen uitleg niet waarop ze zei "volg mij maar". Hmm, ik een brommer volgen op mijn verre van snelle fiets?
Daar ging mijn geplande rust en gewenste foto momenten. Ik sjeesde, om het uiterst vriendelijke en behulpzame meisje niet voor het hoofd te stoten, in een rotvaart achter achter haar aan, met ondertussen pogingen om plassen en kuilen en tegemoetkomende brommers op het smalle, bochtige pad te vermijden.
Gelukkig is de fiets een mountainbike en de banden die daarop zitten had ik nu wel nodig. De weg ging over in een soort stenen maanlandschap met de ene steen nog puntiger en groter dan de ander en de ene kuil nog dieper dan de andere en natuurlijk allemaal gevuld met regenwater na het noodweer van afgelopen nacht.
Ik fietste nog steeds zo snel als ik kon achter de meisjes op de brommer aan. In hoog tempo door allerlei nederzettinkjes en dorpjes die ik door mijn poging de meisjes bij te houden nauwelijks kon bekijken, laat staan fotograferen. Ik had daar zo graag m'n gemak over gedaan en willen genieten van vaak bijzondere beelden. Maar helaas, na een minuut of 10 arriveerden we bij de hoofdweg. De hoofdweg die ik op de kaart had gezien, maar die ik absoluut had willen vermijden. Ze stopten en vertelden dat ik na een paar kilometer bij een stoplicht rechts moest en bij het volgende stoplicht links en dan was ik in Mataram.
Ondanks het feit dat ik helemaal niet blij was dankte ik ze heel hartelijk want het was natuurlijk heel lief bedoeld. Iemand die in de binnenlanden over secundaire- en landweggetjes rondfietst moet in hun optiek niet goed bij z'n hoofd zijn.
Er zat niets anders op, ik fietste verder tussen het luidruchtige waanzinsverkeer. Ik baalde best wel maar probeerde het voordeel er maar van in te zien: iets eerder op de plaats van bestemming terwijl ik zeeën van tijd heb :)
Wat me opviel onderweg waren de vele laundry's en bij al deze kleine wasserijtjes drogen ze de was op droogrekken langs de straat, slechts een meter verwijderd van het vieze uitlaatgassen uitbrakende verkeer. Zal lekker ruiken als je je 'schone' was op komt halen.

Mijn eerste doel, de shoppingmall was een (al verwachte) teleurstelling. Eerlijk gezegd had ik me er al niet zoveel van voorgesteld, maar zo weinig als daar aan was had ik eigenlijk ook niet verwacht. In ieder geval weer veel herrie met grote muziek schallende geluidsboxen. Wat hebben de mensen hier toch met al deze herrie?
Nadat ik daar een uurtje had doorgebracht weer op de fiets verder naar de Pura Mayara. Nog een heel stukje fietsen naar deze Balinese tempel. Hij wordt in de reisgidsen speciaal als een bezienswaardigheid genoemd dus dit moet wel iets bijzonders zijn. Een ommuurd groot terrein midden in de drukke stad. Ik kocht een toegangskaartje van 10.000 rupiah (90 cent) en mocht de tempel en het waterpaleis bekijken.
Naast de heilige tempel was een groot podium gebouwd waar een of andere bekende Lombokse rockband met een luide soundcheck bezig was voor een concert die avond. Dat zullen ze bij de heilige tempel wel fijn gevonden hebben. Normaal zou daar stilte en rust moeten heersen neem ik aan.
De tempel bestond overigens uit een veldje met 4 karakteristieke in Balinese Hindoestijl gebouwde torentjes. Het was, gezien de vervallen staat en oninteressantheid van dit heiligdom, geen verrassing dat ik de enige bezoeker was.
Het water"paleis" was een grote rechthoekige vijver van ongeveer 100 X 40 meter en in de vijver stond op een drijvend eilandje een gebouwtje met wat oriëntaalse ornamenten. Ik had het armetierige monument wat in 1744 als hoftempel voor de laatste Balinesische koningen gebouwd was, inclusief het 'floating pavilion' (het gebouwtje in de vijver) in 10 teleurstellende minuten wel gezien en ging verder met het afwerken van mijn lijstje met voorgenomen "bezienswaardigheden".

Toen ik daar wegfietste reed er op het toegangsweggetje een man op een brommer die mij duidelijk in het vizier had en heel langzaam rijdend wachtte tot ik hem passeerde.
Hello, how are you, what's your name? Maar ik had helemaal geen zin in conversatie met deze opdringerige man en deed maar net of ik net niet begreep, knikte nee, zei "no"en fietste door. Hij was redelijk volhardend en haalde me weer in en herhaalde zijn openingszin nog een keer. Weer zei ik "no" en dacht nu zal ie wel ophoepelen. maar nee hoor, hij breidde zelfs z'n conversatie uit met......hoor ik dat nou goed?..... "you want fucking?, you like fucking"?
Hij bleef langzaam achter me rijden en herhaalde nog 4 keer "you like fucking"? Nee eikel, ik wil en like niet fucking ! Rot toch een eind op! Ik had eigenlijk moeten zeggen "fuck yourself", maar dit alles heb ik maar niet hardop gezegd want dan had ik 'm misschien helemaal aan m'n fiets hangen.
Het leek me het beste om hem maar compleet te negeren en gelukkig brommerde hij weg.

Wat denken die lui af en toe wel niet zeg! Als ik nou uitdagend gekleed zou zijn, maar het tegendeel was het geval met een absoluut on-sexy wijde lange broek en een lange blouse met lange mouwen.
Zou hij echt denken dat ik met hem mee zou gaan, of zijn deze zinnen het enige Engels wat ie kent en wil hij daarmee op mij indruk maken?
Haha, nou mooi mislukt dan.
Over het algemeen valt het met de opdringerigheid van de mannen hier wel mee. Ze kijken je wel allemaal aan en roepen je vaak na met iets onverstaanbaars of zeggen overdreven 'hello', maar als je niet reageert blijft het daar gelukkig bij.
De meeste vrouwen zijn erg vriendelijk. Als je ze zelf met een vriendelijke glimlach en een hello groet, tovert dat bij de meeste wel een opgewekt gezicht tevoorschijn. Kinderen zijn geweldig, zonder uitzondering enthousiast en vriendelijk.

Op naar de Cakra markt. Het is een overdekte markt met een laag plafond, best donker en nauw met allemaal inhammen met koopwaar en kleding, een soort Arabische souk. Erg benauwd en het ruikt er muf en als je teveel om je heen kijkt en niet goed oplet waar je loopt zou je zo maar eens een misstap kunnen doen in een gat of struikelen over een stenen verhoging.
Ik loop de trap op naar de 2e laag en zelfs op die redelijk smalle trap zitten vrouwen met groente of iets anders te koop op de grond met blote voeten waar je overheen moet stappen. Ook hier, net zoals op de markt van vorige week, een weeïge lucht die veroorzaakt wordt door allerlei geslachte dieren, vlees, kip en met vliegen bedekte ondefinieerbare vleesonderdelen. Ik word er een beetje misselijk van en probeer om niet steeds tegen iemand op te botsen in de ontzettend smalle doorgangetjes tussen de aangeboden koopwaar.
De veelkleurige BH's hangen bijna tussen de kip en andere bijna vliegende vleesonderdelen. Een scheiding tussen zeer uiteenlopende soorten koopwaar is er nauwelijks. Het is er vies en de lucht is er bijna niet te harden.
Ik durf hier geen foto's te maken. Ik ben ongeveer de enige buitenlander waardoor je al erg opvalt en het tevoorschijn halen van mijn camera lijkt hier zeer misplaatst.
Ik besluit om snel weg te gaan, ik ben niet flauw, maar een prettig gevoel krijg ik hier niet.

M'n laatste doel, de haven van Ampenan. Ik moet een beetje voortmaken want het is inmiddels half 5 en om half 7 is het donker én ik moet nog heel wat kilometers fietsen. Vóór het donker wil ik terug zijn want mijn fiets heeft geen licht en zelfs overdag zijn de wegen al niet echt veilig door het zich van geen enkele verkeersregel aantrekkende verkeer.
Ook de haven die beschreven wordt als "the original old port of Lombok during Dutch colonial times and some of the old architecture is still visible around the town......" lijkt een bezoekje waard.
Maar ook hier helaas. Een vervallen stadsdeel met veel dichtgetimmerde huizen, een strand met afval en rotzooi waar kippen scharrelen en 2 geiten die bijna nat worden door de golven. En natuurlijk scooters en nog meer scooters in de straten ervoor.
Waar hebben die schepen ooit aangemeerd? Ik zié helemaal geen haven. Meer dan een strook zandstrand met op de weg die er langsloopt, welke een soort boulevard moet voorstellen, wat kraampjes met flesjes drinken en wat kinderspeelgoed, is het niet.

Hoppakee, m'n lijstje is afgewerkt, snel de resterende 8 km naar huis.
En wat deze ongeveer 30 km die ik vandaag heb afgelegd voor mijn al redelijk geteisterde zitvlak betekent, dáár zal ik het maar niet over hebben ;-)