Salamander in de pan

Villa Stanley, Dinsdag 14 april

16 km fietsen met daarbij een aantal heuvels op en af op een soort van kinderfiets veroorzaakt een behoorlijk gevoelig achterwerk en 'overig'. Daarbij heb ik een hele grote paars-zwarte plek ter grootte van ongeveer 20x8 cm op m'n bil ten gevolge van mijn val bij de waterval en die voel ik na m'n fietstocht ook in 't kwadraat.
Gisteren is mijn fiets gebracht. Ik had wat rondgevraagd bij de ontelbare motorverhuurbedrijfjes hier in de buurt of er ook fietsen te huur zijn.
Voor de motor heb ik helaas geen rijbewijs en een auto is heel duur en heb ik op dit moment niet echt nodig. Bovendien nodigt het enorme verkeers circus hier niet uit tot autorijden.
Maar fietsen worden hier bijna niet verhuurd en de enige verhuurder die ik kon vinden durfde mij het schandalige bedrag van omgerekend 5 euro per dag te vragen. Reken maar uit wat dat in één maand kost !
Ik vroeg hem of over deze prijs nog te onderhandelen was, maar hij verzekerde mij dat dit niet het geval was want normaal kostte het 60.000 rupiah (ongeveer 6 euro) per dag, maar omdat ik een maand wilde huren was dit een "gunstig" voordeeltarief !! Haha, laat me niet lachen, dit ga ik dus echt niet doen.
Thuisgekomen vertelde ik dit verhaal aan Frauke en die zei dat ze een vriend heeft die misschien nog een fiets had die hij wilde verhuren. En yes! De volgende dag zou de fiets gebracht worden en de huurprijs is 20 euro per maand. Dàt is nog eens wat anders en ik ben blij dat ik me nu eindelijk wat vrijer kan verplaatsen.

Vanmorgen dus maar meteen op de fiets gestapt om naar Senggigi te fietsen (8 km enkele reis) zodat ik daar naar een café kon gaan voor koffie en internet en misschien daarna nog even naar het strand. Internet is hier al 4 dagen kapot en dat komen ze "nog wel een keer" maken.
Niet fijn, want het contact met thuis gaat, om het niet te duur te maken, vooral via what's app en iMessage. Bovendien kan ik zonder internet niets op m'n blog zetten of informatie opzoeken.
Het fietsen viel niet mee. Een keihard zadel en het formaat fiets zou prima bij een 10 jarige passen. Als de trapper helemaal naar beneden is dan heeft m'n been nog steeds een hele grote hoek en daarbij moet ik erg ver naar voren leunen om bij het stuur te kunnen. Eén voordeel heeft de fiets wel, je kunt gemakkelijk met je voeten bij de grond en soms moet je heel snel van dit voordeel gebruik maken als het belachelijke verkeer hier het vereist.

Vorige week donderdag zijn we met wat mensen van het complex wat bestaat uit 7 huisjes en het 'main house, bij een restaurant in Mataram eend gaan eten. Er gingen ook wat andere mensen mee. Een Zwitsers echtpaar van ongeveer mijn leeftijd die permanent op Lombok wonen en nog een Duitse vrouw die in Mataram woont en getrouwd is met een Indonesische man.
Gisteren werd ik door het Zwitserse echtpaar uitgenodigd om bij hun huis op de 'Kaffee und Kuchen' te komen. De man zou mij om half 4 ophalen.
Na het café met internet ben ik nog even naar het strand geweest waar ik na een uurtje al weer vertrokken ben want er dreigde regen en aangezien ik nog 8 km terug moest fietsen leek het me beter om te gaan.
Maar helaas.....te laat! Al na 500 meter begon het te plenzen en viel het water weer met bakken uit de lucht. Het zag er niet naar uit dat het een kortdurende bui zou zijn dus het enige wat erop zat was doorfietsen en nat worden. En veel tijd om te schuilen had ik ook niet want ik zou om half 4 opgehaald worden door de Zwitser.
Nou heeft de fiets geen achterspatbord. Dat was me in eerste instantie ook niet opgevallen maar toen ik doorweekt thuis aangekomen was ontdekte ik wat dit voor effect heeft als je over natte, op veel plaatsen modderachtige wegen fietst......een moddervlekken spoor van m'n billen tot aan de bovenkant van mijn inmiddels niet meer lichtblauwe rugzak. Daarbij had ik ook nog een roze, katoenen lange broek aan en die zat ook helemaal onder de bruine spatten veroorzaakt door het ontbreken van het spatbord en passerende motoren en auto's.
Nou ja, vooruit maar.....vies valt hier toch niet op en na deze natte fietstocht kon ik lekker onder de douche.
De kans bestond dat de Zwitserse man mij op de scooter zou komen halen en omdat ik niet weer als een idioot in een rok achterop wilde heb ik meteen maar voor de zekerheid een lange broek aangetrokken. Hij kwam inderdaad op de scooter en gelukkig was het ondertussen droog en het bezoekje was echt de moeite waard.

Het echtpaar heeft 5 jaar geleden een prachtige met Indonesisch afgewerkte details,maar toch moderne villa gebouwd. Een stuk omhoog tegen de heuvel, weg van de enorme herrie van de doorgaande weg met een schitterend uitzicht over de baai.
Wàt een andere wereld hier. Serene rust temidden van mooie natuur, slechts een kilometer verwijderd van de hectiek van het verkeer, de viezigheid en de zichtbare armoe. Een cultuurshock de opposite way!

Nadat ik door Roland de Zwitser weer netjes thuis was afgeleverd moest ik nog eten koken.
Wat groenten uit de groentela bij elkaar gezocht en ik had nog een biefstukje liggen. Het was uit een verpakking van 2 stuks. Gisteren had ik de eerste gegeten en de andere in plastic op een bordje in de koelkast gelegd.
Tijdens het groente snijden had ik het bordje met het vlees alvast op het aanrecht gezet. Klaar met de groente wil ik het zakje oppakken om het vlees eruit te halen en.....ik schrik me rot ! Ineens schiet er vanuit of van onder het zakje een tjitjak door m'n handen en niet zo'n hele kleine, maar een van minstens 10 cm lang. Getver! Van schrik liet ik het vlees samen met de hagedis er nog bij uit m'n handen in de spoelbak vallen.
Nu ben ik niet bang voor deze beestjes want als je dat wel bent kun je hier beter niet zijn, maar het is nogal een verschil of ze over muren en meubels kruipen of dat ze door je handen onder je biefstuk vandaan schieten.
Ik vroeg me af of het beest pas bij het vlees gekropen was toen het op het aanrecht stond of zich al in de koelkast tegoed had gedaan aan mijn biefstukje.
Ik gokte op het eerste want gisteren de biefstuk op een bordje inclusief hagedis in de koelkast kon ik me eigenlijk niet voorstellen.

Ik dacht dat het beestje wel snel de wasbak van het aanrecht zou verlaten, maar het brutale beest bleef gewoon zitten. Ik dacht ik kook ondertussen wel verder, hij zal zo heus wel weggaan. Maar niet dus.....zelfs nadat ik mijn bord met eten buiten op het woonbalkon opgegeten had en terug in de keuken kwam zat ie er nog ! Misschien zat ie wel te wachten of ik nog meer lekkere hapjes voor hem had :)
Tja, ik wilde hem toch echt wel weghebben daar want de vaat afwassen met een tjitjak in m'n sop gaat ook een beetje problematisch. Een ervaren hagedissen vanger ben ik niet en eerst heb ik geprobeerd hem met een houten kookspatel uit de wasbak te wippen, maar het leek wel of ie er een spelletje van maakte want telkens als ik hem bijna aanraakte ging ie weer snel ergens anders in de wasbak zitten, maar eruit lopen hò maar !
Ja, hoe dan? Het idee om hem met mijn handen te vangen veroorzaakte bij mij bij voorbaat al rillingen.
Toen zag ik het steelpannetje waar ik water in kook nog op het fornuis staan en dàt was de oplossing. Ik dreef hem in een hoek en heb de pan zo gehouden dat hij niet anders kon dan daar in lopen. Vliegensvlug, voordat hij nog in mijn keuken de pan kon verlaten, naar de deur en heb ik hem met een grote zwaai uit de pan in m'n tuin laten vliegen.
Ik vond mezelf best moedig, maar ik had overal kippenvel en m'n haren stonden overal overeind waar ze maar overeind konden staan.
En voor degenen die zich dit nog afvragen.......ja, de biefstuk heb ik nog in stukjes gesneden, gebakken, tussen de rijst verwerkt en opgegeten ;-)