Zwembad en vis-eten

Maandag 13 april Montong, villa Stanley

"Zwembad en vis-eten"

Ben een beetje achter met m'n verhalen. Het internet is hier al een week kapot helaas. Dus kan niet veel plaatsen. Het worden er daarom vandaag 2.

Zondag ben ik met Sybill, een Zwitserse vrouw die tijdelijk op het complex woont naar een hotel in Senggigi geweest waar we voor 60.000 rupiah (ongeveer 5,50 €) van het zwembad gebruik konden maken met inbegrip van een soft-drink.
Het was fijn om er even uit te zijn wat nog steeds niet gemakkelijk is zonder vervoer. Morgen komt er een fiets die ik kan huren.
Ik genoot weliswaar van de zondags rust van de herriemakende mannen van het in aanbouw zijnde huis naast me, maar ik was al heel de morgen aan het denken dat ik erg graag zou zwemmen in een zwembad. Het weer was erg warm maar lekker hoewel er steeds meer wolken tevoorschijn kwamen en dat betekent hier meestal regen in aantocht.
Bij Sybill achterop de scooter met een idioot uitziende, veel te grote integraalhelm op mijn hoofd. De helm heeft ze van te voren met een vruchteloze poging geprobeerd schoon te maken want hij was 'al lang' niet meer gebruikt. De mieren en spinnenwebben waren verwijderd maar de stank was er helaas niet uit want toen ik de helm na het brommen afzette rook mijn haar ontzettend naar een koeienstal of iets wat leek op een kattennest ?
Bij het hotel ontmoetten we bij toeval een vriendin van Sybill die Mariska heet en een Nederlandse bleek te zijn. Ze werkt in Senggigi bij een soort reisbureau.
We hebben fijn gezwommen. Helaas heeft het toch het grootste gedeelte van de middag geregend, maar dat mocht de pret niet drukken, gewoon de ligbedden onder een grote parasol als paraplu.

Ik heb nu ook voor het eerst gezien hoe een moslimvrouw zich in het zwembadwater begaf. Aan het lokale strand hier is dat geen uitzondering en zelfs regel, maar in een luxe hotel is dit toch wel een vreemd gezicht. Een redelijk modern uitziende, ongeveer 30 jarige vrouw zwom rond in een gebloemde legging met een lange blouse met lange mouwen en een strak om de hals en gezicht geknoopte hoofddoek die op z'n plaats gehouden werd met een zwart zwembrilletje. Wat lijkt me dit voor vrouwen toch soms een lastig geloof, jemig ! Wat een 'genot' om zo te zwemmen en wat een nog groter genot om na het zwemmen met deze kletsnatte, plakkerige kleren aan na te 'genieten' op een ligbedden aan de rand van het zwembad.
Sybill die Indonesisch spreekt, vertelde dat ze een keer op een zondag bij een wat drukker ander hotel was gaan zwemmen, daar waren meer vrouwen die zo zwommen en toen was er een kindje naar haar toegekomen wat aan haar vroeg waarom zij in haar ondergoed zwom. Dat 'ondergoed' was gewoon haar felroze bikini.

Op de terugweg was het ongelofelijk druk. Het was natuurlijk zondag, voor de meeste mensen een vrije dag en het leek wel of alle mensen van het eiland op een brommer of in een auto zaten en allemaal op dezelfde weg reden. Het verkeer was niet normaal en ik was blij dat Sybill die hier meer ervaring mee heeft de brommer bestuurde en ik achterop zat. Alles kriskrast en krioelt door elkaar en verkeersregels lijken niet te bestaan. Men zit vaak met hele families inclusief peuters en kleine baby's die veelal niet ouder zijn dan een paar maanden in de armen tegen zich aangeklemd op de motor. Niet in een draagzak of zo, maar helemaal los, onbeschermd, allemaal zonder helm en doordat ze de baby moeten vasthouden zonder handen om zichzelf dan nog ergens vast te kunnen houden. De ergste nachtmerrie is dan er een botsing plaatsvindt wat niet raar zou zijn in dit waanzinnige verkeer, of dat er een onderuit gaat.

Om 18.00 uur zouden bij een restaurantje aan de zee vis gaan eten. Het was hier vlakbij het complex aan het niet aantrekkelijk uitziende strand wat ik van de week al beschreven had. Sybill, Jenny, Frauke, Andy en Markus zouden meegaan.
Jenny is een Indonesische vrouw van Lombok die met een Oostenrijker getrouwd is en sinds 2 jaar in Oostenrijk woont. Zij is 4 weken hier, waarschijnlijk om haar familie te bezoeken.
Andy is de Indonesische jongen die mij op de eerste dag heeft ontvangen en me toen m'n huisje heeft laten zien. Hij is, blijkt inmiddels, de vriend van Frauke, de 27 jarige Zwitserse vrouw die hier gaat over de verhuur van enkele huisjes op het complex.

Het restaurant ziet er niet als een restaurant uit. Het is een van de smoezelige, al eerder beschreven strandhuisjes, een open ruimte bestaande uit wat palen in het zand met een zeildoek erover tegen de regen of de soms felle zon.
Niks romantisch, wat je je zou kunnen voorstellen bij een visrestaurant aan de zee met uitzicht op de ondergaande zon. Klinkt goed in een of andere folder, maar hier zou ikzelf nooit binnen zijn gegaan als mijn gezelschap er niet al vaker was geweest.
In de hut stonden 3 bamboe-achtigs tafels. Één was van de de familie die thuishoorde in de hut, ze waren volgens mij net klaar met eten. Een klein schattig meisje zat midden op de tafel tussen de achtergebleven bordjes en etensresten en propte nog wat overgebleven stukjes vis in haar mond.
De tweede tafel was bezet met een Chinese familie die hier aan het eten was en de derde tafel met gammele houten bankjes daar konden wij gaan zitten. Eerst werden er door Jenny, Sybill en Markus een paar vissen uitgezocht uit een blauwe, niet gekoelde koelbox. Een hele discussie terwijl de juiste vissen bekeken, bevoeld en beroken werden. Een menu was er verder niet, je kon in de koelbox kiezen uit wat er die dag gevangen was.
Ik heb uit nieuwsgierigheid ook even een kijkje in de box genomen en zag daarin allemaal verschillende soorten vissen liggen. Dat ze die nog uit elkaar kunnen houden en er de namen nog van weten? Maar dat zal wel de ervaring zijn. Iets anders dan vissen en de vangst klaarmaken voor de gasten, waarvan ik me niet voor kan stellen dat dat er elke dag veel zullen zijn, zullen ze waarschijnlijk niet te doen hebben.

Een normale toilet is er niet, daarvoor was ik al gewaarschuwd en er was me geadviseerd om vooral eerst thuis te gaan. Er wàs schijnbaar wel iets wat een toilet voor moest stellen maar dat werd beschreven als "ergens in de buurt van de hut een piepkleine, donkere ruimte tussen wat zeil met een gat in de grond en zonder verlichting". Dat is op z'n zachtst gezegd niet handig als het pikkedonker is en je de weg tussen de hutjes niet weet :)
De zon gaat hier al rond 18.30 uur onder en ik kan me voorstellen dat dat normaal vast een prachtig gezicht is daar aan het strand met uitzicht op Bali maar het was regenachtig weer en zwaar bewolkt dus de zakkende zon was nergens te bekennen.
De verlichting van ons romantische restaurant bestond uit één grote lamp die in het midden van het enigszins puntig omhoog lopende zeildoek aan een snoertje bungelde.

Anderhalve meter van onze tafel was een soort "kamertje" wat net zo groot was als een éénpersoons matras, gedeeltelijk afgescheiden van de eetruimte met een rieten rolgordijntje.
Toen we binnenkwamen en aan onze tafel gingen zitten ontdekte ik in deze schemerige ruimte een paar giechelende jongetjes die een half uurtje later heel schattig gebroederlijk met z'n vieren tv aan het kijken waren. Drie jongetjes lagen op hun zij achter elkaar met hun gezicht richting de tv en 1 jongetje zat vooraan op een afstand van 50 cm van de tv geboeid kijkend een zakje chips te eten.
Mooi om te zien en een foto waard zo'n harmonie in een ruimte niet groter dan een eenpersoons matras. Ik had zo graag een foto gemaakt, maar durfde het niet want ik was bang dat dat teveel inbreuk zou zijn op hun privacy en bovendien denk ik dat dit spontane, rustige beeld onmiddellijk verstoord zou zijn als ik met m'n camera aangekomen was.

Toen de vis met toebehoren op tafel kwam werd me door mijn vrienden uitgelegd dat het daar de gewoonte is om met je vingers te eten. Met je rechterhand die je eerst afspoelt in een van de kommen water die bij het eten op tafel gezet werden en wat geen soep was mocht ik dat per ongeluk denken, haha, werd me met een lach verteld.
De linkerhand gebruik je niet want dat is in deze cultuur de onreine hand en wordt gebruikt voor andere bepaalde zaken.
Ieder kreeg een bordje rijst en de bijlagen kon je uit de andere, gemeenschappelijke kommetjes pakken. Ook van de vis kon je met je hand stukjes afpakken. Het voordeel van dit met je met je hand te doen is dat je meteen de graten voelt. Er werden 3 verschillende soorten vis op tafel gezet en je pakte er dan af wat je wilde eten. Een vreemde gewaarwording als je alles, zelfs de slierterige op spinazie lijkende groente die in een kom water dreef, met je vingers als bestek, moet eten. Maar het went snel als al je tafelgenoten op dezelfde manier aan het eten zijn. Alleen een beetje saus met je vingers uit een schaaltje scheppen om bij je rijst te doen vereist wat oefening, maar ook dat lukt als je het niet erg vindt dat je vingertoppen en nagels onder de roodachtige smurrie komen te zitten :) En ook de rijst worden geen hele grote happen als je die met je vingers van je bord moet eten.
Als je klaar bent met eten veeg je je vingers af aan een papieren servetje en spoel je ze weer af in de kommen water op tafel.
De vis en de rest van het eten was overigens verrassend lekker. Bewonderenswaardige klus in een uiterst primitieve keuken waar ook een paar gasstelletjes op de grond stonden.
Voor de overgebleven viskarkassen met kop werd een plastic zakje gevraagd want ook de honden hier op het complex mochten meedelen in ons feestmaal.