Een strandbezoekje

Woensdag 8 april, Montong, Villa Stanley

Vandaag voor de eerste keer een zonnige dag. Tot nu toe heeft het veel geregend, niet dat het daardoor fris wordt of zo....je gaat alleen maar nog meer transpireren door die vochtige warmte.
Nu met de zon erbij is het wel héél erg warm, maar ik wilde zon dus ik mag niet klagen.
Vandaag ben ik een paar uurtjes naar het strand geweest. Het dichtstbijzijnde betere strand is in Senggigi en is hier zo'n 8 kilometer vandaan. Het is beter dan het strand hier vlakbij wat op loopafstand is, maar het is nog steeds niet echt top. Waarschijnlijk moet ik daar nog wat verder voor weg.
Een heel stuk van het strand in Senggigi is voornamelijk bevolkt door lokalen die daar kleine, rommelige strandtentjes hebben. Er liggen heel veel vissersboten op het strand, van die eenvoudige katemarans met afgebladderde verf die ooit in een ver verleden waarschijnlijk mooi van kleur zijn geweest. Je wordt daar heel de tijd aangesproken want ze hebben je van alles en nog wat aan te bieden: tours, saté, massage, vooral heel veel massage, allerlei eten, shawls etc etc.
Natuurlijk zien ze direct aan mij dat ik daar niet thuishoor en dan ben je meteen een gewild slachtoffer.

Verderop ziet het strand er beter uit, daar wordt het ook schoongehouden en wordt alles wat aanspoelt meteen opgeharkt door de beachboys. Dit zijn echter de stukken strand die bij de hotels horen en ik weet niet of je daar mag liggen. Ik ben toch maar ergens helemaal aan het eind met m'n handdoekje neergestreken en niet weggejaagd, dus dat kan ik nog wel een keer doen. Het water is ongeveer 30 graden, echt heel warm, je hoeft niet te aarzelen om er meteen helemaal in te gaan. Normaal heb ik daar nogal moeite mee en is het 1 - 2 - 3 go !! brrr.... Maar nu dus niet, het is heerlijk.

Heen was ik met een taxi gegaan, dat kost voor dat stukje van m'n huisje naar Senggigi ongeveer 2,20 €. Terug met de bemo, een lokaal busje, waar je aan de achterkant via een opstapje instapt na eerst door het raampje bij de chauffeur betaald te hebben. Dat was maar 50 cent, maar je vraagt je wel heel de rit af waar dat ding gaat stranden want hij maakt een ongelofelijke klere herrie en valt van rottigheid bijna uit elkaar. Meestal zitten deze busjes helemaal vol met lokale mensen en die hangen er soms ook nog achteraan, maar ik had geluk en had de "bus" helemaal voor me alleen ;-)

Het strand wat dichtbij mijn huisje is en waar ik gisteren tussen de buien door even heen gelopen was, daar wordt je echt treurig van. Misschien is het ooit iets geweest, maar daar kun je nu niets meer van zien. Alleen nog vervallen, slechts uit karkassen bestaande, verlaten strandhutjes. Misschien is daar ooit een barretje geweest of zo? Wie zal het zeggen.....
Er wonen wat lokalen aan het strand tussen de rotzooi, de kippen en koetjes en hun hutjes zijn gemaakt van allerlei materialen welke verzameld lijken te zijn uit aangespoelde rommel met hier en daar een stuk verroeste ijzeren golfplaat voor de stevigheid en het dak.
Kippen, ganzen en heel veel kinderen die allemaal heel vrolijk zwaaien en "ello, ello" roepen.
Een enorme zooi op het strand, een honderden meters lang strook van afval welke waarschijnlijk aangespoeld is uit de zee. Je zou denken dat iemand toch een keer op het idee komt om het op te ruimen, maar ik denk dat het onbegonnen werk is zòveel troep ligt er. Het is absoluut niet uitnodigend om hier aan het strand te gaan liggen of de zee in te gaan en er is ook geen mens te bekennen buiten de lokale bewoners in hun hutjes. Het smalle strand loopt daarbij ook nog eens 45 graden stijl naar beneden.
Een stuk verderop waar wat minder afval ligt ga ik even zitten om naar de zee en het uitzicht op Bali te kijken. Na een minuut of 10 komt er een klein Indonesisch vrouwtje aangelopen die naast me gaat zitten en in zeer gebrekkig Engels een praatje begint. Ze vertelt dat ze 2 kinderen heeft en ook al 1x oma is en een Hollandse naam heeft: Wilma.
Ik vraag het een en ander en ze vertelt dat ze van de visserij leven en van de massage, maar er zijn geen toeristen om te masseren (wat ik al opgemerkt had en waarvan ik zeker weet dat die er ook nooit zullen komen) en zijn erg arm. You want massage? was natuurlijk de onvermijdelijke vraag. Maar nee.....ik zie me al liggen in zo'n stinkend hutje tussen de kippen en de ganzen en wie weet wat nog meer, op een smoezelig kleedje. Moet er niet aan denken dat ik daar m'n kleren uit zou moeten trekken. Wel sneu voor haar, maar dit wil ik echt niet.
Ze heeft een ontsteking aan haar oog wat ik ook duidelijk kan zien en zegt dat ze geen geld heeft om het door de dokter in Mataram (de dichtstbijzijnde grotere plaats) te laten behandelen "de dokter is te duur en I have no money"
Het is echt heel zielig en ik denk dat er veel van dit soort gevallen zijn. Dit indirecte gebedel geeft je wel een soort van schaamte gevoel.
Het wordt tijd om op te staan en terug te gaan naar mijn wèl idyllische plekje. Dit was aan dit stuk zee m'n eerste en laatste bezoekje.