Nadat ik gisterenavond geland ben op Prata Lombok International airport moest ik op zoek naar een taxi.
We vlogen het laatste stukje van Denpasar naar Praya in een klein toestel met aan weerszijden van het gangpad 2 stoelen. Een kleintje dus met de vleugels boven de raampjes (een ATR72-600).
Naast mij zat een nette Indonesische man en ik vroeg hem welke de betrouwbare taxi's waren en of er ook slechte taxi's waren. Hij zei dat het allemaal wel te vertrouwen was en het niet zoveel uitmaakte.
Hij vertelde overigens, toen ik vroeg of hij op Lombok woonde, dat hij op Bali woonde en op Lombok in Mataram werkte en elk weekend op en neer vloog. Tjonge, je moet er ièts voor over hebben om te werken zeg!

Toen ik de koffer had en met m'n bagage naar buiten liep was het in de hal van het vliegveld meteen een gekrioel van taxi aanbiedende mannen die om het hardst "taxi ! taxi !" riepen. Eerst liep ik door omdat ik er buiten ook nog wel een dacht te vinden, maar daar stonden er nòg meer.
Dus toch maar terug gelopen en een willekeurige aanbieder gevraagd hoeveel het koste mij naar mijn bestemming te brengen.
Ze hadden wat verkreukelde, kant en klare lijsten in hun handen met tarieven, maar zelfs die zijn nog onderhandelbaar.
Meteen nadat ik had laten merken dat ik een taxi nodig had stonden er nog 5 mannen meer om me heen waarna ik zei "I only need òne taxi" ;-) Kreeg toen meteen het antwoord dat ze allemaal bij elkaar hoorden, hmm jaja :/)
Jammer haha, anders had ik ze misschien nog tegen elkaar uit kunnen spelen om een goede prijs te kunnen bedingen.
De auto waar ik in kon stappen was een zwarte, model SUV, klaarblijkelijk was het dus ook een echte "zwarte" taxi want de normale zijn hier lichtblauw. Tja, in de hal vraag je niet eerst wat voor kleur auto ze hebben haha.
Maar ja, vooruit maar, als ik maar op de plaats van bestemming kom.

Hoe dat verder ging was natuurlijk ook weer eens niet op een normale manier.
Het verkeer in één woord: vreselijk !
Inmiddels was het donker en de weg daardoor niet echt overzichtelijk. Er rijden net zoveel (lichte) motoren als auto's. Motoren volgepakt met spullen en mensen en zoals in zoveel landen waar niet iedereen zich een auto kan veroorloven, hele gezinnen met de kinderen erbij op één motor. Vaak met slechte verlichting en hard rijden.
Eerst reden we op een soort 4 baans weg met links en rechte 2 rijstroken. Er wordt hier links gereden en je zou dan verwachten dat er rechts ingehaald wordt, maar mijn chauffeur gebruikte de onderbroken middenstreep als een soort richtlijn in het midden van zijn auto om willekeurig links of rechts in te halen, afhankelijk waar het in te halen voertuig, motor of auto of fietsend eetstalletje rijdt.
En dat allemaal onder luid getoeter, met sneltreinvaart èn met op dat moment in gebruik zijnde telefoon in de hand of aan het oor. Ik denk dat hij met zijn telkens op en laatste moment voor links of rechts gekozen zwenk manoeuvres zeker zo'n 15 auto's en motoren op een (hele dunne) haar na, gemist heeft. Oh ja, en by the way, hij had volgens mij ook een licentie om door rood te mogen rijden. Gelukkig zijn er weinig stoplichten. Tjonge, wat een rit !

Je zou denken, nou ja, als het zo snel gaat ben je ook snel op de plaats van bestemming, ware het niet dat hij het adres niet kon vinden. We waren zeker al zo'n 10 km te ver doorgereden voordat hij op mijn, al 3x, aanraden toch maar eens omkeerde. We waren namelijk al een plaats binnengereden die volgens mijn research en oriëntatie thuis, een heel stuk ten noorden van mijn verblijfplaats lag. Het was maar goed dat ik vooraf een prijs had afgesproken want als de meter gelopen had .....
Zeker 5x heeft hij de weg moeten vragen en uiteindelijk nadat ik dacht dat hij het nooit zou kunnen vinden en wat schietgebedjes zijn we na 1 uur rijden en als bonus daar bovenop zo'n 40 minuten zoeken en omrijden gearriveerd. Wat een klojo zeg, op het vliegveld verzekerde hij mij dat hij zéker wist waar het gevraagde adres was. Nou, mooi niet dus !
Navigatie....ehh, wat is dat?

Ik had hem op een gegeven moment maar mijn bij elkaar gebonden prints van mijn reisbescheiden gegeven waar ik als bovenste het blad met adres en een vaag kaartje gedaan had. Daar is hij een paar keer mee uit de auto gestapt om de weg te vragen.
Toen we er eenmaal waren lag dat nog naast hem op de passagiersstoel. Eenmaal door de poort met al m'n bagage realiseerde ik me dat pas. Doordat ik erg blij was dat we er eindelijk waren natuurlijk geen moment meer aan gedacht. Tja, en daar was hij mee weggereden, niet met opzet natuurlijk, maar het is wel lastig.
Er zijn een aantal documenten waarvan ik het origineel nog wel via een scan in een bestandje in mijn mail heb opgeslagen, maar waar hier ergens een computer met printer is......die heb ik nog niet kunnen ontdekken :(

Vanmorgen heel vroeg werd ik al gewekt door het gezang vanuit de minaret voor de oproep voor het gebed.
Hoe laat dat was wet ik niet, heb niet de moeite genomen om te kijken. Heb me omgedraaid en ben weer verder geslapen.
Een aantal malen per dag wordt ik van verschillende kanten bestookt met dit luide gezang wat uit schelle luidsprekers komt en daardoor kilometers ver te horen is. Het lijkt wel of ze allemaal hun best doen voor het meeste gevolg want de ene klinkt nog harder dan de andere.

Het weer vandaag is zwaar bewolkt met regelmatig een bui en 32 graden, warm genoeg, maar door de vochtigheid redelijk transpireren.

Ik eindig nu dit nogal lange verslag, beloof dat ik m'n verhaal volgende keer wat beknopter zal houden. Het is hier 6 uur later dan in Nederland dus de avond is voor mij al begonnen.