Rondje Lombok 2, dag 3

Tetebatu, donderdag 21 mei

Vanmorgen ben ik om 8.30 uur weggereden voor het tweede deel van mijn rondje. Het plan is om aan de oostkant van de Rinjani via de pas naar het midden-westen van het eiland te rijden. Een trip van weer zo'n 90 km.
Afscheid genomen van m'n Zwisterse vrienden die ik volgende week weer zal zien. Zij rijden terug naar Senggigi en ik vervolg mijn reis.
Het weer is wederom goed en onbewolkt.

De weg omhoog naar de pas is bochtig en gaat redelijk snel omhoog. De schaduwen zijn door de begroeiing aan de zijkant van de weg lang en het is wat lastig om op de schaduwplekken de kuilen te zien en te omzeilen. Af en toe buts ik dus onverwacht door een kuil in het wegdek.
Het hoogste punt van de pas is 1660 meter hoog, mijn motortje moet dus flink z'n best doen en ik ook om in de scherpe bochten van de omhoogklimmende weg alles recht te houden.
Het uitzicht wordt naarmate ik hoger kom steeds mooier en de vulkaan komt steeds dichterbij. Het enorme verkeer aan de andere kant van het eiland kom je hier niet tegen, het is erg rustig op de weg.
Ik passeer allemaal kleine dorpjes en bij een 'dorpje' moet je je een nederzetting van tussen de 10 en 30 huizen langs de weg voorstellen. De rekken met benzineflessen zie je ook hier weer in elke dorpje om de 50 meter. Dat dat erg handig is heb ik trouwens ervaren toen ik bij een officieel benzinestation wilde tanken, maar de benzine voor de brommers op was. Veel grote benzinestations kom je niet tegen en dan is het erg fijn als je langs de weg overal flessen kunt tanken. Er gaat een trechter met ingebouwde zeef in je tank en de fles wordt leeggekiepert. Kost iets meer dan bij een officieel station, maar is dus reuze handig.

De vlakte op het hoogste punt van de pas wordt steeds wijder en de groene, deels boomvrije bergen komen steeds meer op je af. Het is hier overweldigend mooi, zo'n prachtig uitzicht! De weg is aan de zijkant begroeid met grote gele margrieten en struiken met rode kerststerren. Deels groeien die bloemen en andere planten een stukje over de zijkant van de weg. Het terrasvormige hoogteverschil, de kleurige bloemen en de enorme bergen en vulkaan op de achtergrond geeft een adembenemend uitzicht.
In sommige dorpjes ligt de weg vol koeienmest, verse of aangereden door het verkeer. De koeien respecteren het verkeer hier niet erg, de vele loslopende honden trouwens ook niet, alles loopt hier gewoon over de straat en de koeien haasten zich niet om uit de weg te gaan. Soms moet je dus gewoon wachten en geduldig zijn :)

Wat me opvalt is het grote aantal moskeeën. In een klein dorpje rij ik op een afstand van een kleine kilometer 3 moskeeën voorbij en zie nog een vierde in aanbouw. Op heel veel plaatsen en ook in kleine dorpen vind je vaak een aantal moskeeën dicht bij elkaar en ook worden er heel veel nieuw gebouwd. De koepels zijn meestal met mooie felle kleuren en patronen beschilderd en zijn altijd als eerste klaar bij een in aanbouw zijnde moskee, die nog grotendeels in de (bamboe) steigers staat.
Soms zie je op de middenstreep van de weg 2 vlaggen of krukjes staan op een afstand van 25 meter met 2 kinderen die een tonnetje of vangnetje vasthouden. Ik vroeg me af wat die kinderen daar gevaarlijk stonden te doen midden op de weg met al dat voorbijrijdende verkeer. Het blijkt dat ze zo geld inzamelen voor de bouwkosten van de moskee in het dorp, of de zoveelste moskee in het dorp.

Ik ervaar dat Lombok echt heel erg mooi is en zoveel veelzijdiger dan ik verwacht had. Ik ben erg blij dat ik besloten heb verder te kijken dan alleen de westkant.
De weg vervolgt nog een stukje door het prachtige hoogland om daarna richting het zuiden door een zeer bosrijke omgeving de diepte in te duiken. Het gaat echt stijl met bochten naar beneden en ik moet grote aanspraak doen op het remvermogen van mijn brommer. Het op sommige plaatsen abominabele wegdek is erg opletten. In de verre verte zie ik de kust van het zuiden die qua kilometers nog een heel stuk weg ligt.
Soms kom ik bij een splitsing of kruising en het is me niet altijd duidelijk welke kant ik dan op moet. Er is altijd wel iemand die mijn twijfel ziet en ik wordt dan met duidelijke armgebaren de richting van de verdergaande doorgaande weg gewezen. Zelfs als ik eens ergens stop om op m'n papiertje met route beschrijving te kijken stopt er vaak iemand naast me die vraagt waar ik heen moet of dat ze me kunnen helpen.
Als ik uiteindelijk aan de zuidkant van de Rinjani weer op de hoofdweg kom die het eiland doormidden snijdt komt de herrie van het drukke verkeer weer in alle hevigheid op me af. Ik was even vergeten hoe dat ook al weer was. Een stukje moet ik via deze weg om naar mijn volgende bestemming te rijden. Gelukkig hoef ik maar 12 km om weer op een secundaire weg verder te komen.

Ik wil graag het dorp Pringgasela bezoeken wat bekend staat om de traditionele ikat weverijen. Deze kleden en stoffen worden op Lombok hier en daar verkocht en ik wilde graag bij de originele weverij een mooi kleed kopen. Als ik het dorpje binnenrij kijk ik rond waar ik deze weverij zou kunnen vinden. Er staat nergens iets aangegeven.
Als ik een groepje jongens aanspreek die op een bruga (de bekende op pootjes staande vlonders met dakje die je hier overal ziet) zitten, worden ze ineens allemaal erg verlegen en kennen ze geen van allen een woord Engels. Ze duwen om de beurt een van hun vrienden naar voren, zo van "jij kunt met die vrouw spreken want jij kent Engels", maar geen van hen durft het aan en de 'stoere' jongens giechelen alleen maar.
Dan komt er een man aangelopen en wijzen de jongens me dat ik het aan hem moet vragen. Dus ik vraag waar de weverij is en hij zegt dat ik hem moet volgen. Schuin aan de overkant van de straat is zijn huis met een kleine 'warung' (mini winkeltje) en daar mag ik de brommer neerzetten. Mijn weekendtas mag ik ook daar neerzetten en daar zal zijn vrouw op passen.
Hij werpt zich op als mijn gids en hij vertelt dat het geen fabriekje is of zo, maar dat de vrouwen in de wijk die achter zijn huis ligt thuis de stoffen weven.
Met zijn 5 jarig zoontje als gezelschap leidt hij me door de smalle steegjes en laat me bij verschillende huisjes de vrouwen zien die voor de ingang van hun huisje op een stenen plateautje van ruim een vierkante meter met een primitief houten weefgetouw op de grond zitten te weven. Hij geeft uitleg en laat ook zien van welke natuurlijke materialen de kleurstoffen gemaakt worden.
Het is zeer interessant en boeiend om te zien en ik vraag aan de vrouwen die ik bezoek of ik foto's mag maken. Soms komen er als ik ergens sta te kijken een aantal vrouwen uit de buurt aanlopen die zich om ons heen scharen om om míj te bekijken. Ze zijn allemaal erg vriendelijk en lachen en kakelen en gieren het soms uit van het lachen als een van de vrouwen een opmerking maakt die ik niet versta. Ook komen er allemaal kindjes die net uit school komen nieuwsgierig aangelopen om mij te bekijken en hallo te zeggen.

Als ik alles gezien heb wordt ik bij de Warung van mijn gids uitgenodigd om iets te drinken. Ik kies voor koffie en terwijl zijn vrouw de koffie maakt heb ik een gesprekje met de man en zijn zeer in mij geïnteresseerde kinderen. Namen worden uitgewisseld en de standaard vraag of ik een man heb wordt uiteraard ook weer gesteld. Natuurlijk heb ik een man, maar die wilde eventjes wat anders doen vandaag :)
Hij vertelt dat de vrouwen alles met de hand weven en er aan één werkstuk vaak 4 tot 6 weken gewerkt wordt. Ongelofelijk, wat een monnikenwerk !
Terwijl ik zit te bedenken hoeveel geld ik de man voor zijn rondleiding en de koffie moet geven komt ineens een vrouw aangelopen die mij waarschijnlijk al eerder in een van de steegjes gespot heeft. Zij heeft een stapeltje mooi opgevouwen kleden bij zich en de tafel waaraan we zitten en die vol ligt met allerlei te verkopen groenten wordt leeggemaakt om de kleden ten toon te spreiden.
Ondertussen worden er door 3 andere vrouwen nog meer kleden gehaald en ze hopen natuurlijk dat ik iets wil kopen.
Het is echt een bizarre situatie, buiten aan een tafel langs de weg waaraan de warung ligt met allemaal vrouwen om me heen en de uitgevouwen kleden op de tafel, een meisje dat aan m'n benen kriebelt waarschijnlijk om te voelen hoe witte huid voelt (niet echt wit meer trouwens, ik heb inmiddels een lichtbruin kleurtje gekregen) en nog twee kinderen die met veel nieuwsgierigheid elke beweging volgen die ik maak.
De stoffen zijn erg mooi en hebben kleurige patronen of zijn helemaal effen en geweven met katoen die met natuurlijke verfstoffen is gekleurd.
Als ik vraag wat een van de kleden kost wordt er een prijs genoemd met daarbij de opmerking dat dit geen vaste prijs is, maar dat er onderhandeld kan worden. Dat doe ik dan ook en na 20 minuten zijn we tot een schappelijke prijs gekomen. Een zeer nette prijs als je bedenkt dat er zó lang met de hand aan gewerkt is.
Als ik weer wil gaan en vraag wat ik moet betalen voor de koffie en de rondleiding is dat niet nodig, de rondleiding heeft hij graag gedaan en de koffie was een welkomstkoffie zegt hij. Zeer waarschijnlijk krijgt hij wel wat commissie van de verkoop van het kleed, maar dat is voor mij prima. Zo werkt het gewoon, leven en laten leven.

Als ik hem de weg vraag naar Tetebatu waar mijn volgende slaapplaats is en wat niet ver weg is van Pringgasala krijg ik een uitgebreide uitleg en een tekening van de weg die ik moet rijden. Terwijl ik verder rij moet ik denken aan de vele lieve en behulpzame mensen die ik tot nu toe tijdens mijn verblijf allemaal tegengekomen ben en dat geeft me echt een bijzonder geluksgevoel.

Zonder al te veel zoek problemen kom ik 20 minuten later aan bij Hakiki Inn, mijn verblijf voor de komende nacht. Een verrassend mooi complex, midden tussen de rijstvelden en uitzicht op de onderkant van de vulkaan. Ik krijg een mini hutje toegewezen, het kleinste huisje van de 7 verschillende traditionele bungalows.
Een slaapkamertje, net zo groot als een 2 persoons bed, een badkamertje met een WC die doorgespoeld moet worden door een steelpannetje water uit een grote ton water te scheppen, geen wc papier maar een kleine spuitdouche achter het toilet, géén wasbak en een handdouche met alleen koud bergwater. Erg primitief, maar een prima onderkomen voor mijn verblijf van één nacht.
Terwijl ik dit schrijf op de bruga bij het eetgedeelte van de homestay wordt ik zelfs getrakteerd op het aangename gitaarspel en zang van een van de Indonesische jongens hier. De zon is al lang onder en rondom het verlichte eetteras en de bruga is het pikkedonker, maar een heerlijke sfeer met wat relaxende gasten, de dierengeluiden en de gitaar. Bijna tijd om naar bed te gaan.